Gruaja, ku edhe si mund të bëhet e barabartë me burrin dhe të përmbushë qëllimin e saj?!
Publikuar në 7/3/2017 në Tirana Observer & BalkanWeb Nga Miron Çako, përgjegjës i Zyrës së Katekizmit në KOASH
Dita kushtuar gruas, me të gjithë dimensionin e saj femëror, si motër, shoqe, bashkëshorte, nënë, e ka fillesën nga ngjarja e ndodhur në 8 mars 1857, ku disa gra punëtore protestuan në rrugët e New York për të kërkuar të drejtat e nëpërkëmbura, pagën e ulët dhe për kushtet e këqija të punës. Ngjarja u bë e dhunshme nga ndërhyrja e policisë. Mbas dy vitesh më 8 mars 1908 gratë ngritën organizatën e tyre të parë dhe gati 15 mijë vetë marshuan në rrugët e New York duke kërkuar të drejtat e tyre në marrëdhënie pune, si orë më të shkurtuara, rroga më të larta dhe të drejtën e votës. Në 1910 në Kopenhagen u mbajt Konferenca Ndërkombëtare e Gruas, ku u caktua 8 marsi si dita ndërkombëtare ndaj saj. Më vonë kjo ditë u zyrtarizua dhe në vende të tjera të Europës. Në Rusi kjo ditë filloi të festohej në 1917. Në vitin 1977 nga OKB 8 marsi u shpall botërisht si dita ndërkombëtare e grave në botë. Dita e gruas festohej dhe kujtohej në forma të ndryshme, në vende të ndryshme me sisteme të ndryshme. Në Perëndim me liri shprehjeje si ditë proteste, kurse në vendet e Lindjes si një ditë feste ku gratë gëzonin të mirat e realizmit socialist. Në këtë mënyrë u festua kjo festë edhe në Shqipëri gjatë atij sistemi të mbushur me propagandë komuniste, ku gruaja shfaqej si forcë e madhe për ndërtimin e socializmit e barabartë me burrin, për çdo aspekt të jetës, saqë edhe në posterat e realizmit socialist, shfaqej në pamje burri, në një dorë kazmën dhe në tjetrën pushkën. Sot në Shqipëri kjo festë kushtuar gruas nuk ka më karakter propagandistik dhe më shumë është kthyer në ditë festive, argëtimi, pikniku, ku gratë ndjehen të lira nga angazhimet e përditshme dhe duke festuar së bashku, shumica në mentalitetin e turmës, nuk dinë edhe për çfarë po festojnë?
8 marsi si dita ndërkombëtare e gruas vazhdon t‘i bashkojë ende gratë në shumë vende të botës në protestë për çdo pabarazi, padrejtësi, abuzim që u bëhet atyre nga burrat dhe shoqëria e drejtuar prej tyre, ose e thënë ndryshe maskiliste. Kjo ditë tregon rrugën se me anë të protestës gruaja, mund ta fitojë barazinë dhe lirinë si një qenie humane në çdo aspekt të jetës. Që nga ajo ditë e parë e protestës deri më sot, pozicioni dhe roli i gruas në shoqëri ka ndryshuar ndjeshëm p.sh. ka fituar të drejtën e votës, pjesëmarrje në vendimarrje dhe në drejtimin e qeverive. Ajo sot kryen pothuajse çdo profesion si të burrave, madje vishet si burrë, argëtohet si ata, fitoi të drejta mbi martesën, për divorcin madje dhe për abortin e fëmijëve të saj. Edhe sot një grua “moderne” nuk ndryshon aspak me një burrë, vetëm përsa i takon gjinisë, madje edhe gjinia tashmë nëpërmjet ndërhyrjes mjekësore mund edhe të ndryshohet sipas dëshirës.
Por vërtetë a është kjo rruga e drejtë, që një grua të fitojë barazinë me burrin dhe të përmbushë qëllimin e saj në jetë?
N.q.s. e pranojmë se njeriu si qenie humane ka ardhur si pasojë e rastit dhe e “evolucionit” mes një lufte të pamëshirshme speciesh edhe brenda llojit, pavarësisht viktimave, atëherë revoltat e grave si ajo e 8 marsit dhe çdo revolte e intensifikuar dhe amplifikuar me lëvizjet e forta feministe, janë “ok“. Por n.q.s. ecim me këtë logjikë edhe burrat duhet të luftojnë për të mbajtur pozicionin e tyre, sepse “evolucioni” lufta brenda llojit e përligj këtë gjë. Me këtë logjikë i bie të kemi luftë pa fund midis burrave dhe grave, herë patriarkat herë matriarkat.
Por fatmirësisht ka edhe një koncept tjetër shumë më të hershëm, ku na tregohet se njeriu mashkull dhe femër nuk është produkt i rastit, i “evolucionit”, por një projekt i dashurisë së Perëndisë, i Cili e krijoi njeriun sipas ikonës dhe ngjashmërisë së Tij. Për këtë na flet Bibla, (Libri) që thotë të vërtetën i frymëzuar nga Perëndia. Tek libri i parë i Biblës, Zanafilla na thuhet: “Në fillim Zoti Perëndi krijoi njeriun, Adamin (shpirt-trup) dhe më pas e vendosi në kopsht të Edenit që ta punojë dhe ta ruajë duke i dhënë një porosi; “Ha madje lirisht nga çdo pemë e kopshtit, por mos ha nga pema e njohjes të së mirës dhe të së keqes, sepse ditën që do të hash prej saj ke për të vdekur me siguri” (Zan. 2:16-17) Në atë kopësht të gjitha kafshët ishin çift mashkull dhe femër, njeriu ishte i vetëm dhe për njeriun nuk gjendej një shoqe që t’i përngjante atij. Zoti Perëndia tha: “Nuk është mirë që njeriu të rrijë vetëm, unë do t’i bëj një ndihmë që t’i përngjajë” (Zan. 2: 18). “Atëherë Zoti Perëndi e lëshoi njeriun në një gjumë të rëndë dhe pasi e zuri gjumi, ai nxori një brinjë dhe vendin e saj e mbushi me mish. Zoti Perëndi e përftoi gruan prej brinjës që ia kishte nxjerrë njeriut dhe e solli te njeriu. Atëherë njeriu klithi: “Kjo tani është eshtra e eshtrave të mia dhe mishi i mishit tim. Le të quhet grua se kjo u mor nga njeriu. Dhe vazhdon Zanafilla edhe thotë, se njeriu do të donte gruan e tij aq shumë sa për këtë arsye njeriu do të lërë atin dhe nënën e tij dhe do të jetojë bashkë me gruan e vet dhe do të bëhet një trup i vetëm” (Zan. 2: 20-24).
Teologjia e krishterë mëson se marrja e brinjës nga njeriu Adami, për të krijuar gruan ka dy të vërteta të mëdha: 1- Të barazisë së burrit me gruan, se janë nga një esencë njerëzore dhe kështu të mund të duan njëri-tjetrin me dashuri shoqërore, sa të bëhen një mish.2- Eshtra nuk iu mor njeriut nga koka që gruaja të qeverisë burrin, ose nga këmbët që burri ta përulë gruan dhe ajo të jetë në një pozitë inferiore para tij, por u mor në mes që të jenë të barabartë si qenie dhe të jetojnë së bashku me një bashkim dashurie dhe të qenuri. Kjo barazi personash ka dhe hierarki veprimi, burri është udhëheqësi në aktivitetin njerëzor, gruaja duhet të jetë ndihmësja e burrit dhe nëna e të gjithë të gjallëve. Ndryshimet ndërmjet burrit dhe gruas janë realë dhe të pandryshueshëm. Ato nuk kufizohen vetëm në ndryshime biologjike, mashkull dhe femër, ato janë më tepër mënyra ekzistence brenda të njëjtës njerishmëri me funksione të ndryshme. Mashkulli dhe femra duhet të jenë në bashkim shpirtëror si edhe fizik. Ata duhet të shprehin së bashku në të njëjtën njerishmëri, të gjitha virtytet dhe fuqitë, që i përkasin natyrës njerëzore, të krijuara sipas shëmbëlltyrës dhe ngjashmërisë së Perëndisë. Nuk ka virtyte apo fuqira që i përkasin burrit dhe jo gruas ose e kundërta. Ata janë thirrur së bashku në përsosje shpirtërore drejt të vërtetës dhe dashurisë dhe në të gjitha virtytet hyjnore, që Perëndia i ka dhënë njeriut. Bashkimi (heteroseksual) në një mish të burrit dhe gruas ka si qëllim të shtojnë dhe përjetësojnë natyrën njerëzore si na e thotë Bibla: “Perëndia i bekoi dhe u tha: Shtohuni dhe shumohuni dhe mbusheni tokën dhe sundojeni atë” (Zan. 2: 28)
Por pse sot shohim fatkeqësisht marrëdhënie krejt të ndryshme konfliktuale, armiqësore dhe plot rivalitet ndërmjet burrit dhe gruas, aq sa nuk kanë dëshirë për të jetuar bashkë, sa mos tërhiqen ndaj njëri-tjetri edhe nga instikti i tyre gjenital, duke gjetur bashkëjetesa jo të natyrshme dhe perverse edhe kështu duke rrezikuar seriozisht të ardhmen e familjes, shoqërisë dhe të njerëzimit. Të gjitha këto kontradikta, nuk vijnë nga mënyra të ndryshme të ekzistencës së burrit dhe gruas të krijuar nga Perëndia, për tërheqje, bashkim, bashkëpunim, plotësi, përforcim, përjetim dhe përjetësi, por më tepër i përkasin mëkatit.
Vetë fjala “mëkat” literalisht do të thotë të mos qëllosh në shenjë, të dështosh në çfarë duhet të bësh, të mos arrish atje ku duhet të shkosh, të mos përmbushësh qëllimin.
Mëkati erdhi në botë nga smira e djallit e kryeengjëllit të rënë nga krenaria. Ky me lejen e Perëndisë gënjeu gruan Evën, që të hante nga fruti i ndaluar dhe me anë të saj njeriun, Adamin. “Gruaja mori prej frutit të saj dhe hëngri pastaj ia dha dhe burrit të saj që ishte me të dhe hëngri dhe ai” (Zan. 3: 1-6). Ky është mëkati i parë që u bë. Shën Pavli për këtë na thotë: “dhe nuk u gënjye Adami por gruaja u gënjye dhe ra në shkelje” ( I Tim. 2:14).
Del një pyetje pse gruaja e parë u gënjye dhe gaboi duke bërë mëkatin e para?
Sepse ajo e mbivlerësoi vetveten, pranoi dhe bëri dialog me djallin, që i tha gruas: “Perëndia iu urdhëroi të mos hani prej asnjë peme të kopshtit?… Gruaja u përgjigj! Ne i hamë frutat e pemës që është në kopsht por për frutin e pemës që është në mes të kopshtit Perëndia na urdhëroi të mos e prekim që të mos vdesim” (Zan. 3: 2-3). Ky urdhër ju tha drejtpërsëdrejti burrit nga Perëndia dhe jo gruas, ajo nuk duhej të përgjigjej, por të prezantonte burrin e saj përpara gjarprit(djallit). Eva me egoizëm bëri atë që nuk ishte ngarkuar të bënte. Gabimi i saj i dytë është kureshtja e saj. “Dhe atëherë gruaja e pa se pema ishte e mirë për t’u ngrënë dhe e bukur për t’u parë dhe e dëshirueshme për të fituar dijen”(Zan. 3: 6). Djalli përparon nga veprimet e gabuara të Evës dhe e tundon me tre tundime; për të ngrënë frutin, d.m.th. dëshira mishore, për t’u parë, lakmia e syrit, e dëshirueshme për të fituar dije, tundimi i krenarisë. Ajo i pranoi këto tundime dhe prandaj mëkatoi. Dhe çfarë fitoi gruaja e parë që dëgjoi djallin dhe gënjeu veten dhe burrin e saj? Këtë na e thotë përsëri Shkrimi Shenjtë: Dhe Zoti i tha: “Do t’i shtoj mundimet e lindjes sate, me mundim do t’i lindësh fëmijët, dëshirimi do të shtyjë nga burri yt dhe ai do të sundojë mbi ty” (Zan. 3: 16). Gruaja e parë bëri atë që nuk duhet të bënte, kërkoi të përballej vetë me problemet, të zgjidhte, të drejtonte dhe kështu të sundonte burrin e saj, por e humbi barazinë, ra në tirani, në shfrytëzim nga burri, në keqtrajtim, në një jetë të hidhur, për veten e saj dhe fëmijët, që do t’i sillte me dhimbje e cila do të ishte bashkudhëtare e tyre deri në vdekje, siç na thotë edhe Sirakidi: “Prej gruas zuri fill mëkati dhe për faj të saj të gjithë vdesim”.
Eva u tundua përpara frutit të ndaluar, nga tre tundime, dëshira e mishit, lakmia e syrit dhe krenaria. Dhe çdo vajzë apo grua, që pranon këto tre tundime nga tunduesi (djalli) për të marrë dhe ngrënë frutin e ndaluar, d.m.th. për të bërë të kundërtën e asaj që ka urdhëruar Perëndia sipas ligjit të shkruar edhe moralit natyral i cili ndodhet te çdo njeri, ajo patjetër do të mëkatojë. Në fillim tek ajo do të ndizen dëshira mishore duke jetuar thjesht pa qëllim, vetëm për të ngrënë për të pirë, sipas mendësisë: “të hamë e të pimë se nesër do të vdesim”. Do të ndizet nga dëshira epshore të papërmbajtura siç thuhet: “Epshi i ndezur si zjarri djegës që nuk fiket po nuk u shpreh dhe njeriu që bën kurvëri në trupin e vet nuk pushon deri sa zjarrin ta ketë të shuar”. Profeti Amos thotë që “vajzat tuaja bëjnë kurvëri dhe gratë tuaja kurorëshkelje”. Një vajzë e tillë është: “shkak pagjumësie për atin e vet dhe si një krimb për kockat e burrit të vet”, që e tradhton dhe e turpëron na thotë përsëri Urtësia e Sirakidit. Ajo do të ndizet nga lakmia e syrit. Syri i saj nuk do të ngopet kurrë siç na thuhet: “syri lakmitar dhe ferri kurrë nuk thonë nuk duam, u ngopëm”. Ajo në marrëzinë e lakmisë së saj shkatërron shtëpinë e saj siç thonë Fjalët e Urta: “Gruaja e urtë e ndërton shtëpinë ndërsa e marra me duart e veta e rrënon”. Ajo do të ndizet nga krenaria, që është sa për të qeshur aq edhe për të qarë, do të dojë të sundojë, drejtojë burrin e saj, shtëpinë e saj, madje shtetin dhe mbarë botën dhe kur ky tundim pranohet është mjerimi i madh. “Turp e poshtërsi gruaja që merr epërsi mbi burrin e vet” thotë Sirakidi. Dhe Shkrimi i Shenjtë për këto gra rebele dhe egoiste thotë: “Më mirë e keqja e burrit se sa mirësia e gruas, prej gruas që rrjedh turpi dhe çnderimi”. Edhe këtu po flasim në përgjithësi dhe jo për ato gra të veçanta, që me fjalë edhe vepra të mira ia kaluan edhe shumë burrave.
Por diçka tjetër që e vështirëson akoma pozicionin e gruas. Shën Pavli në Letrën drejtuar Korintasve thotë: “Nuk është burri prej gruas por gruaja prej burrit dhe burri nuk u krijua për arsye të gruas por gruaja për arsye të burrit”.( I Kor. 11:8-9). Gruaja duke u krijuar nga brinja e burrit, i ka një borxh burrit të saj dhe burri abuzon me këtë. Por edhe burri Adami, për shkak të dobësisë së tij përballë gruas duke dëgjuar gruan dhe jo Perëndinë, solli konflikt dhe mallkim mbi botën, siç na e thotë Shkrimi. Dhe Zoti i tha njeriut: “pasi dëgjove zërin e gruas sate dhe hëngre frutin prej pemës që të pata ndaluar të hash për shkakun tënd qoftë mallkuar toka.”(Zan. 3: 17)
U zgjata në këto gjëra teologjike që na zbulon Shkrimi i Shenjtë, se këtu është çelësi për të hapur dhe kuptuar dijen e nevojshme pse gjërat janë në armiqësi dhe konfliktualitet midis burrit dhe gruas dhe jo vetëm midis atyre, por ajo shtrihet në të gjithë shoqërinë njerëzore dhe në të gjithë krijimin, dhe për këtë ka përgjegjësinë e saj gruaja e parë dhe çdo grua që vepron si ajo. “Se prej gruas zuri fill mëkati dhe prej saj të gjithë vdesim” na thotë Urtësia e Sirakut. Kështu që gratë nuk duhet të ankohen deri në mallkim kundër prindërve, burrave aq më tepër dhe kundër Perëndisë, për ato gjërat e hidhura, që ju ndodhin në jetë atyre që gabojnë si Eva, por as edhe burrat po ashtu, të cilët janë të dobët dhe gabojnë duke pranuar gabimet e grave si Adami.
Tani na del një pyetje bazike! Si këto gjëra mund të rregullohen dhe të vijnë në harmoninë e parë të unitetit, të barazisë, të dashurisë, të bashkëpunimit, të gëzimit, qëllimit të jetës bashkëshortore dhe të përmbushjes së qëllimit final për çdo burrë dhe grua e bërë sipas ikonës së Perëndisë?
Këtë gjë të prishur, konfliktuale mund ta rregullojë vetëm Perëndia!
Perëndia, si krijuesi i njeriut, burrit edhe gruas në shenjtërinë e tij, e gjykoi njeriun si shkelës të porosisë dhe e nxori nga parajsa (Edeni) por në dashurinë e tij të përjetshme kishte përgatitur planin e shpëtimit, përpara se të ishte krijuar bota. Dhe që njeriu të mos dëshpërohej totalisht e të humbiste shpresën dhe lidhjen me Krijuesin e tij, por që edhe djalli që i vodhi njeriut lirinë edhe barazinë me mashtrim, të mos mendonte se do ishte sundimtari i përjetshëm i njeriut edhe i botës, Zoti i tha djallit: “Do të shtie armiqësi midis teje dhe gruas, midis farës sate dhe farës së saj dhe fara e saj do të shtypë kokën tënde dhe ti do të plagosësh thembrën e farës së saj”. (Zan.3:15)
Ky ishte premtimi i parë që Zoti Perëndi i dha gruas, se ajo që solli mëkatin edhe vdekjen njeriut dhe njerëzimit, po ajo do sillte Shpëtimtarin. Eva mendoi që do të ishte ajo, që nga fara e saj do të linde këtë djalë, këtë Shpëtimtar, por kuptimi nga fara e saj, fsheh një mister, një lindje virgjërore, pa farën e burrit. Eva pa që fëmijët e barkut të zënë nga fara e prishur e Adamit, u vranë me njëri-tjetrin, Kaini vrau Abelin nga smira. Edhe shumë gra të tjera të dëgjuara menduan që do të ishin ato që do të lindnin Shpëtimtarin, por ishte e pamundur sepse çdo bir gruaje, lind nga fara e burrit me mëkatin stërgjyshor, pra është dënuar që në lindje me robërinë e djallit që e ka fuqinë tek mëkati. U deshën shekuj pritje për këtë grua të bekuar, duheshin kaluar shumë peripeci, lutje, përgjërata, flijime të të bekuarve në këtë botë, që të realizohej ky premtim nga Perëndia. Por edhe Perëndia priti kohën e duhur siç na thotë edhe Shën Pavli dhe “në kohën e duhur Ati dërgoi birin të lindur prej një gruaje nën ligj”(Gal. 4:4). Kjo shprehja e dashuris së Perëndisë për njeriun, siç na shkruan ungjillori Joan; “Aq shumë e deshi Zoti botën që dha Birin e tij kush të besojë tek ai të mos humbasë por të ketë jetë të përjetshme.” (Jn. 3: 17)
Virgjeresha Maria grua më e bekuar në botë në moshën 15 vjeçe u vizitua nga Kryeengjëlli i Perëndisë, Gabrieli dhe pasi hyri tek ajo i tha me përshëndetje: “Gëzohu Mari Hirplotë Zoti është me ty, ti je e bekuar ndër gratë” dhe engjëlli i tha përsëri: “mos ki frikë Mari sepse ke gjetur hir përpara Perëndisë dhe ja ti do të mbetesh shtatzanë dhe do të lindësh një djalë dhe do t’ia vësh emrin Jisu. Dhe Mariama i tha engjëllit – “Si do të ndodhë kjo përderisa unë nuk njoh burrë” dhe engjëlli duke iu përgjigjur i tha: “Fryma e Shenjtë do të vijë mbi ty dhe fuqia e të lartit do të hijesojë ose do të mbulojë me hirin e vet prandaj i shenjti që do të lindë prej teje do të quhet bir i Perëndisë” dhe pasi i mendoi të gjitha dhe e besoi jetën e saj në përkujdesjen hyjnore në emër të çdo gruaje dhe të gjithë njerëzimit tha: “Ja shërbëtorja e Zotit le të më ndodhë sipas fjalës sate”.(Lk. 1. 28; 30; 31; 35; 38).
Bindja e saj solli gëzimin e shpëtimit në vend të hidhërimit të mosbindjes së Evës, solli jetën në vend të vdekjes, ajo na futi përsëri në parajsë nga ku na largoi rebelimi i gruas, prandaj ajo quhet Eva e re, që nga “fara e saj” solli Adamin e ri Jisuin Shpëtimtarin, Perëndi-Njeriun. Në këtë lindje virgjërore pa farë buri, ajo lau borxhin që gruaja i kishte burrit, siç thotë dhe apostull Pavli: “Sepse si gruaja vjen nga burri ashtu edhe burri u lind nëpërmjet gruas dhe çdo gjë vjen nga Perëndia” ( I. Kor. 11:12). Ajo vendosi gruan në vendin e saj të nderit, u fronëzua nga Perëndia përkrah Adamit të ri si Mbretëreshë e qiellit dhe e dheut, gëzimi i engjëjve dhe shpëtimi i njerëzve, duke sjellë shumë bij e bija në lavdi të përjetshme. Për këtë qëllim Zoti e krijoi gruan dhe ky është roli i saj në rendin e ri të krijimit “ku nuk ka më burrë dhe grua por të gjithë janë një në Perëndinë” (Gal. 3:28)
Patjetër që çdo vajzë, grua ose nënë nëpërmjet Hyjlindëses zonjës Shën Mari, do të ndihet e privilegjuar që u krijua e tillë, pra grua, dhe do të vlerësojë rolin që ajo ka në planin e Perëndisë për shpëtimin jo vetëm të vetes por edhe të burrit, të fëmijëve, familjes dhe të shoqërisë ashtu siç thotë dhe apostull Shën Petro edhe “nëse disa nuk iu bindën fjalës, të fitohen pa fjalë, me sjelljen e grave pasi të shohin sjelljet tuaja të dëlira dhe me frikë”. (I Pje.3:1)
Por që të arrihet kjo gjë kaq e madhe fisnike, flijuese dhe e lavdëruar, nuk mjafton vetëm dëshira, as njohuria, as edukimi apo kultura as edhe vullneti, as flijimi i vetvetes, por hiri i Perëndisë, pa të cilin nuk bëjmë dot asgjë të mirë. Hiri i Perëndisë që do të thotë dhuratë e pamerituar,meret me anë të lutjes. Vetë Zoti Krisht tha; “lutuni se do t’ju jepet”. Lutja është burimi i të gjithë virtyteve, jeta e Hyjlindëses deri në fund ishte një jetë lutjeje dhe falenderimi dhe një grua që nuk lutet si ajo, kurrë nuk mund të përmbushë qenien e saj dhe nuk mund të nisë dhe përfundojë asnjë punë të mirë si për veten dhe për familjen. Por çfarë duhet të kërkojmë, të hamë, të pimë, të vishemi? Këto nuk janë kërkesat e duhura të një bije të Perëndisë. Vetë Zoti Krisht tha “mos kërkoni se ç’të hani dhe ç’të pini dhe mos jini në merak sepse njerëzit e botës i kërkojnë të gjitha këto por Ati juaj e di që ju keni nevojë për këto. Kërkoni më parë Mbretërinë e Perëndisë dhe drejtësinë e tij dhe gjithë këto do të jepen”. (Math. 6:25)
Një tjetër hir dhe virtyt i Zonjës Hyjlidëse, gruas më të bekuar nga të gjitha gratë, që duhet imituar nga gratë është përulësia me bindje të thellë e saj ndaj vullnetit të Perëndisë. Shën Pavli na ndihmon kur na thotë në Letrën drejtuar Efesianëve: “Gratë le t’ju binden burrave sikurse Zotit sepse burri është kryet e gruas sikurse edhe Krishti është kreu i Kishës, sikurse Kisha i bindet Krishtit ashtu edhe gratë t’u binden burrave”. (Ef. 5:22-23). Kisha simbolizohet me Hyjlindësen, tempull i gjallë i Perëndisë ose “platitera” më e gjerë se qiejt. Sot këto fjalë të Shën Pavlit për shumë gra që janë kapur nga fryma e botës rebele, do t’ju duken të rënda si të një maskilisti, që i urren gratë, që do t’i tiranizojë ato dhe kërkon t’i japë burrave liri dhe pushtet absolut mbi gratë. Por ato që mendojnë kështu gabohen sepse apostulli, i frymëzuar nga Perëndia, burrave ju ka urdhëruar një detyrë më të rëndë se ajo e bindjes në gjithçka që u kërkohet grave. Ai iu thotë burrave: “Ju burra t’i doni gratë sikurse Krishti e ka dashur Kishën dhe e ka flijuar vetveten për të” (Ef. 5:25). Pra ai i urdhëron jo vetëm dashuri pa kushte ndaj grave të tyre, por edhe flijim për ato.
Kur një grua nuk i bindet burrit të saj ajo nuk i bindet Perëndisë, siç bëri Eva në Eden dhe i prishi të gjitha me pasoja katastrofike për vete, burrin, fëmijët dhe gjithë krijimin, që lëngon nën peshën e mallkimit. Një grua që kërkon të bëjë drejtuesin në familje duke anashkaluar me qëllim burrin, i ngjan një trupi që lëviz pa kokë, pa mendim, pa orientim. Shkrimi i Shenjtë thotë: “mos i jep pushtet gruas mbi vetvete që të mos të mbizotërojë dhe të turpërohesh” ose “mjerim i madh turp e poshtërsi gruaja që merr epërsi mbi burrin e vet”. Vajzat, gratë, nënat duhet të imitojnë bindjen dhe përulësinë e Hyjlindëses, që kështu të fitojnë dashurinë e burrave, urimet e fëmijëve dhe mbi të gjitha bekimet e Perëndisë.
Një tjetër virtyt të Hyjlindëses, që duhet imituar nga gratë, është ai të qenit Nënë.
“Engjëlli i tha mos ki frikë Mari sepse ke gjetur hir përpara Perëndisë, ja do të mbetesh shtatzanë dhe do të lindësh një djalë dhe do t’i vendosësh emrin Jisu, ky do të jetë i madh dhe do të quhet bir i Perëndisë shumë të lartë”(Luk 1; 31-32) Shën Pavli thotë përsëri se: “Gruaja do të shpëtojë duke lindur fëmijë”. Shën Pavli nuk do të thotë që gruaja është si ara që duhet të japë sa më shumë prodhim, si shikohet në fetë e tjera. Ajo duhet të lindë fëmijë për gëzimin e saj, që lindi një qenie njerëzore në botë, por jo vetëm kaq. Ajo duhet të rritë dhe përgatitë fëmijë sipas vullnetit të Perëndisë për të mirën e shoqërisë njerëzore. Dikush ka thënë: “Nënat në shtëpi tundin djepe, por që do të kthehen në frone që në to, do të ulen ata që do qeverisin botën”. Këtë detyrë të lartë flijuese, Zoti ia dha gruas. Prandaj e mbushi zemrën e saj me dashuri, qenien e saj me butësi dhe delikatesë, që vetëm ajo di ta shfaqë për fëmijën e saj që kurrë nuk do ta harrojnë dhe kur janë në rrezik për jetën, në çdo vështirësi, do të thërrasin o Zot, o nënë. Gruaja që nuk mund të lindi fëmijë,nuk është e mallkuar, por është thirur në një shërbim të veçantë ndaj Zotit, të bëhet nënë shpirtërore ose duke adabtuar fëmijë të braktisur,kjo më e lartë se amësia natyrale.
Jo më kot sot gruaja nga “forca të errëta” u nxor me një plan nga shtëpia, duke u quajtur një forcë e madhe por për çfarë? Për punë, për luftë, për mësim, drejtim, qeverisje, duke vendosur edhe për fatet e botës. Po për fatin e fëmijës dhe të familjes së saj kush do të mendojë, kush do t’i rritë ata, kush do ta bëjë nënën e fëmijëve të saj veç asaj. Ky është një plan shum diabolik, që kërkon të shkatërrojë marrëdhënien burrë-grua, nënë-fëmijë d.m.th. familjen qelizën e shoqërisë dhe pastaj gjithë njerëzimin. Prandaj fëmijët rriten sot, të pangopur me dashuri dhe kështu të paaftë për të dashur, duke u bërë ndaj prindërve mosmirënjohës, të paudhë, të padhembshur, të papajtueshëm, shpifës, të papërmbajtur, mizorë, tradhtarë, kokëshkretë, fodullë, dëfrimdashës më fort se Perëndidashës, ky është produkti që i del sot shoqërisë nga gruaja si “forcë e madhe”.
E megjithëse gjërat janë ngatërruar kaq shumë sa “ç’mund të bëjë i drejti”, prapë gruaja, duhet të dijë mirë se ajo n.q.s. dështon në rritjen e fëmijëve të saj, nuk ka bërë asgjë dhe ka dështuar në qëllimin e jetën si grua, si nënë. Ajo nuk do të justifikohet dot përpara gjyqit të drejtë të Perëndisë, i cili do t’i bëjë një pyetje çdo gruaje që u bë nënë. “Çfarë bëre me fëmijët që t’i besova, që t’i rritësh dhe t’i mësosh për dashurinë?”
Ç’mund të themi pastaj se si mund të justifikohet një grua, që vret fëmijët e saj, me anë të abortit, ose i braktis ata për kënaqësitë dhe karrierën e saj. Që në këtë jetë çdo grua që u bë nënë, do ta korrë frutin e saj nga vetë fëmijët e saj. Thuhet se një djalë i ri u dënua me vdekje për një krim dhe kërkoi si dëshirë të fundit t’i sillnin nënën e tij përpara. Ai i kërkoi asaj t’i nxjerrë gjuhën dhe ai ia kafshoi. Kur i thanë pse e bëre këtë, ai tha: Kjo gjuhë që nuk më qortoi më solli këtu. Por e kundërta do të ndodhë me atë grua që do të bëjë detyrën e saj prej nëne. “Bijtë e saj do të ngrihen dhe do ta shpallin të lume, e burri i saj e lëvdon e i thotë – shumë gra kanë bërë gjëra të mëdha por ti i kalon të gjitha ato”. ( Fjalët e urta 31:28)
Le të flasim edhe për diçka tjetër që ndodhi me dy gratë më të rëndësishme në historinë e njerëzimit.
Eva gruaja dëgjoi dhe dialogoi me djallin një engjëll të rënë dhe u gënjye duke sjellë lajmin e keq bashkë me hidhërimin e vdekjes burrit të saj. Ndërsa Maria Eva e re dëgjoi Gabrielin kryeengjëllin besnik të Zotit dhe kështu u bë nismëtarja e shpëtimit tonë dhe e gjithë krijimit. Jo pa qëllim Krishti i ngjallur iu shfaq në fillim grave miraprurëse duke i urdhëruar që të lajmërojnë apostujt burra, lajmin e mirë se Krishti u Ngjall. Kështu çdo grua duhet t’i përngjajë Hyjlindëses dhe grave miraprurëse, që në shtëpi, te burri, te fëmijët ajo të sjellë lajmin e mirë që vjen nga Perëndia, fjalën e Zotit. Por ka fatkeqësisht edhe nga ato gra që në paditurinë, mendjelehtësinë, egoizmin dhe ligësinë për hakmarrje kundër burrave, konsultohen me demonë që iu shfaqen si engjëj drite, ose me fallxhorë, mediumë, magjistarë, astrologë, horoskopë ose me fetë lindore, filozofitë bashkëkohore ose praktikojnë joga dhe çdo lloj spiritizmi. Kjo është një e keqe e madhe për atë vet dhe shtëpinë ku ajo qëndron, siç thuhet “ka të keqe por jo si e keqja e gruas,e vogël është djallëzia e krahasuar me djallëzi të gruas”. Kur djalli babai i gënjeshtrës gënjen gruan e parë që ishte pa mëkat, ai çdo grua mund ta gënjejë që të gabojë. Një grua e tillë e papenduar nuk do ngelet pa u ndëshkuar. Ja çfarë thotë Zbulesa për të tilla gra të papenduara që shkojnë te magjistari dhe bëjnë magji. “Dhe i dhashë kohë që të pendohet për kurvërinë (magjitë) e saj, por ajo nuk u pendua. Ja, unë e flakë atë në një shtrat vuajtjesh, dhe ata që kurvërojnë me të, në shtrëngim të madh, po nuk u penduan për veprat e tyre; Dhe do t`i godas me vdekje bijtë e saj” (Zbul 2:21-22)
Zonja Shën Mari gruaja më e bekuar nga të gjitha gratë u thir nga engjëlli, “gëzohu o hirplotë” pra e stolisur me hirin e Shpirtit të Shenjtë. Ajo është më e bukura nga të gjitha gratë,siç e thotë Bibla; “Një shenjë e madhe u duk në qiell; një grua e veshur me diellin, dhe me hënën poshtë këmbëve të saj,dhe mbi krye të saj një kurorë me dymbëdhjetë yje” (Zbul. 12:1). Çdo grua e dëshiron bukurinë, është në natyrën e saj, është në nderin e saj. Por për kë bukuri po flasim, për atë të jashtmen që është shpesh provokuese, skandal ku shumë gra përfitojnë dhe e përdorin në instiktin mëkatar, për t’i tallur burrat dhe për t’i robëruar në dëshirat e tyre siç na thonë edhe fjalët e urta: “Mos e dëshiron në zemrën tënde bukurinë e saj, mos u rrëmbe nga qepallat e saj sepse për një prostitutë, burri katandiset për një copë bukë dhe gruaja e një tjetri gjuan shpirtin e vyer të një burri” (Fj. Ur. 6:25). Ka edhe një tjetër bukuri të jashtme që një grua mendjelehtë e bën krenare, fodulle, duke i përçmuar të tjerët sikur ka diçka që nuk e ka marrë, por për të tilla gra përsëri Shkrimi i Shenjtë na thotë “si një unazë ari në feçkën e derrit është një grua e bukur por pa mend” Shën Pjetri thotë “Stolia juaj të mos jetë e jashtme, flokë të gërshetuar, stoli me ar, veshje rroba luksi, por mundohuni të stolisni zemra me shpirt bukurie te pakalueshëm, të butë, të ëmbël që është e çmueshme para Perëndisë.”(1 Pjetrit 3:3-4)
“Hijeshia është e rreme, dhe bukuria është e kotë, por gruaja që ka frikë nga Zoti është ajo që do të lëvdohet” Fjalët e Urta.
Së fundi, ajo që ndodhi me të Përmbishenjtën Gjithmonë Virgjëreshën Zonjën Hyjlindëse Shën Mari, më të bekuarën ndër gratë, ndodh me të gjitha ato gra që imitojnë jetën e saj të shenjtë plot përulësi, bindje dhe dashuri flijuese, së bashku me Atë të gjitha, vajzat, gratë, nënat do të jenë të bekuara dhe do të jenë në krijimin e ri në Mbretërinë e Zotit, më të nderuara se Keruvimet dhe më të lavdëruara pa krahasim se Serafimet, n.q.s. ndjekin shembullin e saj që tha: “Ja shërbëtorja e Zotit, u bëftë sipas fjalës sate”.(Lk. 1: 38)