Shën Anania Hieromartir, Mitropolit i Lakedemonisë : 15 Prill
Hieromartiri i Shenjtë Anania lindi nga fillimi i shekullit 18 prej prindërish fisnik dhe tregtar. Shenjti studioi në shkollën e Dhimicanës dhe më pas u dorëzua Episkop i atdheut të tij. Në Shkurt të vitit 1750 u bë Mitropolit i Lakedemonisë dhe shkroi në vitin 1755 një traktat rreth Spartës dhe Mitropolitëve të saj.
Dallohej për arsimin e tij, për diturinë e lartë, për karakterin e tij të patundur kishtar, për mirësinë dhe filanthropinë e tij. Tek Grekët ai ngjallte rrespekt të madh, ndërsa tek Turqit frikë. Për këtë arsye ai ishte kryetar i të gjithë prijsave të Moresë, duke patur si bashkëpunëtor Janaqi Krevatën, P. Zaimin dhe P. Benaqin. Të gjithë forcuan elemntin kombëtar dhe mbështetën armatolët vendas.
Sipas historianit Mihail Ikonomi, Shën Anania kur u bë Mitropolit ruajti edhe juridiksionin e Episkopatës së Dhimicanës dhe të Episkopatës së Methonit.
Gjatë pranverës, verës dhe një pjesë të vjeshtës qëndronte në Dhimicana, ku ndërtoi një ujësjellës, konsolidoi taksat vjetore të shkollës së famshme të manastirit të Filozofit dhe rindërtoi në Mistra, një Mitropoli madhështore.
Megjithatë, pushteti i Shenjtorit ishte përtej kufijve të Peloponezit, sepse ai kishte lidhje të forta me Patriarkanat e Aleksandrisë dhe të Jeruzalemit. Ndërsa si Patriark i Kostandinopojës ishte Kirili V Karakalos nga Dhimicana, patriark pro-rus dhe armik i Latinëve. Kur Patriarku Kiril u internua, erdhi nga Sinai në Dhimicana dhe aty bashkë me Shën Ananinë ungjillëzoi çlirimin e Kombit dhe ndërtoi shkolla.
Në atë kohë me udhëzimet e Shenjtit u ndërtua një godinë e madhe për shkollën e Dhimicanës, në të cilën do të jetonin të gjithë nxënësit në nevojë që vinin nga i gjithë Peloponezi.
Gjithashtu në atë kohë filluan që të vinin në Greqi të dërguarit e Katerinës së Madhe, ndër të cilët edhe miku i Shenjtit Orlov Papazolis, i cili në vitin 1766 shkoi edhe në Mani me qëllim që të organizonte një kryengritje në Peloponez. Në kuvendin e famshëm, që u zhvillua në Kalamatë, i pari ishte i ftuar edhe Shën Anania. Me bekimin e tij u hartua e ashtëquajtura “marrëveshja” e banorëve të Peloponezit, të cilën Papazoli ia përcolli perandoreshës.
Shën Anania, pas kësaj, u konsultua me kapedanët dhe armatolët e Peloponezit dhe të Manit, si dhe me të shquarit dhe kryepeshkopët e krahinave dhe të tre ishujve të Hidrës, Spetses dhe Psarës, për çlirimin e atdheut. Me kujdesin dhe shpenzimet e shenjtorit, në Dhimicanë u ngritën dy depo baruti.
Kjo lëvizje u tradhtua tek Valiu i Moresë, të cilit i treguan se Shenjti bashkëpunon me Rusinë për përmbysjen e Turqisë. Shumë më pas i sugjeruan shenjtorit rezistencën e armatosur, por ai sugjeroi që vetëm ai të binte viktimë, në mënyrë që turqit të mos kuptonin lëvizjen e planifikuar. U kungua me Misteret e Shenjta dhe menjëherë priti ushtarët, të cilët e arrestuan. Shën Anania u gjunjëzua dhe me një padurim të jashtëzakonshëm thirri xhelatin që ta godiste. Gjaku që rrodhi nga zemra e tij e plagosur, leu shtyllën e derës së vogël perëndimore të Mitropolisë së Mistras.
Turqit e zvarritën më pas lipsanin e nderuar të Hieromartirit nëpër rrugë dhe e lanë për tre ditë të pavarrosur. Sapo turqit u larguan, të Krishterët e morën dhe e varrosën me madhështi.