Shën Joan Gojarti : Homelia e III-të - Ungjilli sipas Mateut
"Libri i brezit të Jesu Krishtit, Birit të Davidit, Birit të Abrahamit."
Shikoni, jemi në një fjalim të tretë dhe ne ende nuk i kemi dhënë fund çështjes paraprake. Nuk ishte e kotë atëherë që thashë, është natyra e këtyre mendimeve që të kenë një thellësi të madhe.
Ejani, pra, të flasim sot për atë që ka mbetur. Çfarë është atëherë ajo që kërkohet tani? Pse gjurmohet gjenealogjia e Josifit, i cili nuk pati asnjë rol në lindje. Dhe një arsye e kemi përmendur tashmë; por është e nevojshme gjithashtu që të përmendet edhe tjetra, ajo që është më mistike dhe më e fshehtë se e para. Çfarë atëherë është kjo? Ai nuk donte që judenjve t'u zbulohej, në kohën e lindjes, se Krishti lindi nga një virgjëreshë.
Jo, mos u shqetësoni nga çuditshmëria e asaj që thuhet. Sepse kjo nuk është deklaratë e imja, por e etërve tanë, e atyre njerëzve të mrekullueshëm dhe të shquar. Sepse, nëse Ai fshehu shumë gjëra që nga fillimi, duke e quajtur veten Bir i Njeriut dhe nuk na e shpalosi qartë e kudo as barazinë e Tij me Atin; pse habitesh tani që Ai e ka fshehur edhe këtë për njëfarë kohe, duke marrë rendin siç ishte Ai për një qëllim të caktuar madhështor dhe të mrekullueshëm?
Por çfarë lloj mrekullie? -mund të pyetet. Që Virgjëresha të ruhet dhe të çlirohet nga dyshimet e liga. Sepse nëse kjo do të ishte zbuluar nga judenjtë që në fillim, ata do ta kishin vrarë me gurë Virgjëreshën, duke e raportuar si një vegël për të keqen dhe do ta kishin dënuar për tradhti bashkëshortore. Sepse nëse lidhur me çështjet e tjera, për të cilat ata kishin shembuj të shpeshtë të mëparshëm po ashtu në periudhën e vjetër ungjillore, ata ishin krejt të paturpshëm në kokëfortësinë e tyre (sepse, për shkak se Ai kishte dëbuar djajtë, ata e quanin Atë të pushtuar; dhe sepse Ai shëroi në Ditën e Shtunë, ata menduan se Ai ishte kundërshtar i Perëndisë edhe pse megjithatë shpesh herë edhe para kësaj të Shtune ishte shkelur ligji), çfarë nuk do të kishin thënë, nëse do t'u ishte treguar kjo? Sidomos ata kishin gjithë kohën në anën e tyre përpara kësaj, në atë që kurrë nuk kishte prodhuar ndonjë gjë të tillë. Sepse nëse pas kaq shumë mrekullish e quanin akoma bir i Josifit, si do të kishin besuar para se të ndodhnin mrekullitë se Ai kishte lindur nga një virgjëreshë?
Është atëherë për këtë arsye që Josifi e ka të gjurmuar gjenealogjinë e tij por dhe Virgjëresha nëpërmjet tij, që ishte e fejuar me të. Sepse në qoftë se edhe ai, që ishte një njeri i drejtë dhe i mrekullueshëm, do të kërkonte shumë gjëra, në mënyrë që ai të mund të merrte atë që kishte për të ndodhur; një engjëll, vegimi në ëndrra dhe dëshmia nga profetët; si munden judenjtë, duke qenë të pandjeshëm dhe të shthurur dhe me një shpirt kaq armiqësor ndaj Tij, ta kishin pranuar këtë ide në mendjet e tyre? Sepse çuditshmëria dhe risia e saj do të ishte shumë e sigurt që do t'i shqetësonte shumë ata, dhe fakti që ata kurrë nuk kishin dëgjuar që një gjë e tillë të kishte ndodhur në kohët e paraardhësve të tyre. Sepse njëherë që njeriu të ishte bindur se Ai është Biri i Perëndisë, nuk do të kishte më pas asnjë arsye për të dyshuar lidhur me këtë; pra, ai që e konsideronte Atë si mashtrues dhe kundërshtar të Perëndisë, si mund të mos ishte fyer akoma e më shumë nga kjo dhe të ishte çuar në idenë e kundërt? Për këtë arsye as apostujt në fillim nuk e thonë drejtpërdrejt këtë, por pas ringjalljes së Tij ata flasin shumë dhe shpesh (sepse për këtë ka pasur shembuj në kohët e mëparshme, megjithëse jo të tillë); se ai lindi nga një virgjëreshë nuk e thonë gjithmonë: jo, as vetë nëna e tij nuk guxoi ta thoshte këtë. Shih, për shembull, çfarë i thotë Virgjëresha vet: "Ja, unë dhe ati yt të kemi kërkuar ty." Sepse po të ishte ngritur ky dyshim, ai as nuk do të konsiderohej më si Bir i Davidit, dhe kjo duke mos u mbajtur si mendim, shumë të këqija të tjera do të kishin lindur. Për këtë as engjëjt nuk ua thonë këto të gjithëve, por vetëm Marisë dhe Josifit; por edhe kur u treguan barinjve lajmin e gëzuar të asaj që ndodhi, ata nuk e shtuan këtë.
2. Por pse, duke përmendur Abrahamin dhe duke thënë se "i lindi Isaku dhe Isakut, Jakobi;" dhe nuk ka përmendur vëllanë e tij; kur ai vjen te Jakobi, ai kujton "Judën dhe vëllezërit e tij"? Tani ka disa që thonë se kjo ishte për shkak të çoroditjes së Esaut dhe të të tjerëve që dolën përpara. Por nuk dua të them këtë; sepse nëse do të ishte kështu, si ndodhi që ai pak më vonë përmend gra të tilla? Nga të kundërtat, në këtë vend, shfaqet lavdia e Tij; jo duke pasur paraardhës të mëdhenj, por të ulët dhe të pakët. Sepse për të Lartësuarin është një lavdi e madhe të jetë në gjendje ta poshtërojë veten e Tij jashtëzakonisht shumë. Pse atëherë nuk i përmendi ata? Sepse saraçenët, ismaelitët, arabët dhe të gjithë ata që kanë dalë nga ata paraardhës, nuk kanë asgjë të përbashkët me racën e izraelitëve. Për këtë arsye, ai kalon mbi ata që janë në heshtje dhe nxiton te paraardhësit e tij dhe ata të popullit hebre. Prandaj ai thotë: "Dhe Jakobit i lindi Juda dhe vëllezërit e tij". Sepse në këtë pikë raca e hebrenjve fillon të ketë shenjën e saj të veçantë.
3. "Dhe Judës i lindi Faresi dhe Zara nga Tamari." "Çfarë bën ti, o njeri, duke na kujtuar një histori që përmban një marrëdhënie të paligjshme?" Por pse thuhet kjo? Meqenëse, se nëse do të tregonim racën e një njeriu të thjeshtë, natyrshëm dikush mund të kishte heshtur duke prekur këto gjëra; por nëse nga Perëndia i mishëruar, aq larg nga të qenit i heshtur, duhet t'i lavdëroni ata, duke treguar kujdesin e Tij të dhembshur dhe fuqinë e Tij. Po, ishte për këtë arsye që Ai erdhi, jo për t'i shpëtuar turpit tonë, por për ta mbajtur atë larg. Prandaj, ashtu si Ai është më i admiruar, në faktin se Ai jo vetëm vdiq, por madje edhe u kryqëzua (ndonëse kjo gjë mund të jetë përbuzje, megjithatë sa më shumë përbuzje, aq më shumë pëlhura e tregon Atë plot dashuri për njeriun), po kështu mund të flasim duke prekur lindjen e Tij; nuk është vetëm sepse Ai mori mish mbi Të dhe u bë njeri, që ne me të drejtë qëndrojmë të habitur ndaj Tij, por sepse Ai garantoi të kishte edhe të afërm të tillë, duke mos pasur aspak turp për të këqijat tona. Dhe këtë Ai po e shpallte që në fillimet e lindjes së Tij, se Atij nuk i vjen turp për asnjë nga ato gjëra që na përkasin; Ai gjithashtu na mëson me anë të kësaj që të mos e fshehim kurrë fytyrën ndaj ligësisë së të parëve tanë, por të kërkojmë vetëm një gjë, pikërisht virtytin. Por ai i bëri këto gjëra jo vetëm për të na mësuar, por edhe për të ulur mendjemadhësinë e judenjve. Sepse duke qenë se ata, ishin të pakujdesshëm për virtytet e shpirtit të tyre, po parakalonin emrin e Abrahamit, duke menduar se kishin për virtyt lutjen e të parëve të tyre; ai tregon që në fillim se nuk është për këto gjëra që njerëzit duhet të lavdërohen, por për veprat e mira që ata vet bëjnë. Përveç kësaj, ai po vendos edhe një pikë tjetër, për të treguar se të gjithë janë nën mëkat, madje edhe vetë të parët e tyre. Të paktën patriarku dhe emri i tyre tregohet se ka bërë mëkat jo të vogël, sepse Thamari qëndron kundër tij, për të akuzuar kurvërinë e tij. Edhe Davidi pati Salomonin që ishte korruptuar nga gruaja. Por nëse ligji nuk zbatohej nga të mëdhenjtë, aq më tepër nga më të vegjlit. Dhe nëse ajo nuk u përmbush, të gjithë kanë mëkatuar dhe ardhja e Krishtit është bërë e nevojshme.
Për këtë arsye ai përmendi edhe dymbëdhjetë patriarkët, duke ulur përsëri krenarinë e tyre për lindjen fisnike të etërve të tyre. Sepse shumë prej tyre gjithashtu lindën nga gra që ishin skllave; por megjithatë dallimi i prindërve nuk bënte dallim tek fëmijët. Sepse të gjithë ishin njësoj si patriarkë ashtu edhe kryetarë fisesh. Sepse kjo është përparësia e Kishës, kjo është prerogativa e fisnikërisë që është mes nesh, duke marrë tipin e saj që në fillim. Kështu që, qoftë rob apo i lirë, nuk ke prej andej asgjë më shumë e as më pak; por pyetja ka të bëjë vetëm me një gjë, domethënë me mendjen dhe gatishmërinë e shpirtit.
4. Por përveç asaj që thamë, ka edhe një arsye tjetër, prandaj ai e ka përmendur edhe këtë histori; për të qenë të sigurt, emri i Zerës nuk u hodh rastësisht në atë të Pereces. (Sepse me të vërtetë ishte e parëndësishme dhe e tepërt, kur ai kishte përmendur Perecin, nga i cili duhej të gjurmonte gjenealogjinë e Krishtit, të përmendte edhe Zerën.) Pse atëherë e përmendi? Kur Tamara ishte gati të lindte, kur dhimbjet e lindjes i nisën, Zera shtriu dorën i pari. Sapo mamia e pa atë, me qëllim që të njihej që ishte i pari, ia lidhi dorën me një fije të kuqe; por fëmija, pasi i’u lidh fija, e tërhoqi dorën dhe mbasi e tërhoqi, i pari doli Pereci dhe më pas Zera. Mamia, kur e pa këtë, tha: "Pse u prish për ty gardhi?"
A e sheh shprehjen e errët të mistereve? Sepse jo pa qëllim këto gjëra u regjistruan për ne; meqenëse as nuk ia vlente studimi ynë për të mësuar, çfarë mund të ishte ajo që tha mamia; as nuk ia vlen një rrëfim për të ditur, se ai që doli i dyti, e shtriu dorën i pari. Cili është atëherë mësimi misterioz? Së pari, nga emri i fëmijës mësojmë atë që kërkohet, sepse Perec do të thotë "e çarë" ose "një shkelje". Dhe për më tepër nga vetë gjëja, që ndodhi; sepse nuk ishte në rendin e natyrës që pasi të kishte shtrirë dorën, ta tërhiqte përsëri pasi iu lidh një fije; këto gjëra as nuk i përkisnin një lëvizjeje të drejtuar nga arsyeja dhe as nuk u zhvilluan në rrugën e pasojave natyrore. Sepse pasi dora kishte gjetur rrugën e saj, që një fëmijë tjetër të dilte përpara nuk ishte ndoshta e panatyrshme; por që ai ta tërhiqte dhe t'i jepte mundësi kalimi një tjetri, nuk ishte më sipas mënyrës së lindjes së fëmijëve, por hiri i Perëndisë ishte i pranishëm me fëmijët, duke urdhëruar këto gjëra dhe duke na skicuar me anë të tyre një lloj imazhi të gjërave që do të vinin. Po pastaj? Disa nga ata që i kanë shqyrtuar këto gjëra me saktësi thonë se këta fëmijë janë një model i dy kombeve. Dhe kështu që të mund të mësoni se edukata e njerëzve të fundit shkëlqeu më parë në origjinën e të parëve, fëmija që ka dorën e shtrirë nuk shfaqet i plotë, por e tërheq përsëri; dhe pasi vëllai i tij rrëshqiti i tëri, atëherë edhe ai shfaqet i plotë. Dhe kjo ndodhi edhe në lidhje me dy kombet. Dua të them se, pasi politika e Kishës u shfaq në kohën e Abrahamit dhe më pas u tërhoq në mes të rrjedhës së saj, më pas erdhi populli hebre dhe shteti ligjor, popull i cili u shfaq i tëri me ligjet e veta. Përse mamia tha: "Përse u ça gardhi për ty?" Sepse ligji që hyri kishte shkelur lirinë e shtetit. Sepse në të vërtetë në Shkrimin e Shenjtë është zakon që ligji të quhet gardh; siç thotë dhe profeti: "Ti ia ke shembur gardhin, që të gjithë ata që kalojnë rrugës t'i këpusin rrushin" dhe gjithashtu thotë: "Unë kam vendosur një gardh rreth tij". Ndërsa Pavli thotë: "Pasi ia prishi mesin e murit të gardhit." Por të tjerë thonë se thënia: "Pse u ça gardhi për ty?" u përdor duke prekur popullin e ri: sepse kjo me ardhjen e tij hodhi poshtë ligjin.
5. A e sheh se jo për shkaqe të pakta dhe të vogla ai na kujtoi gjithë historinë e Judës? Për këtë, ai përmendi gjithashtu Ruthën dhe Rahabin, njëra e huaj dhe tjetra prostitutë, që të mësoni se ai erdhi për të shuar të gjitha të këqijat tona. Sepse Ai ka ardhur si Mjek, jo si Gjykatës. Prandaj, ashtu sikurse të lashtit merrnin prostituta për gra, po ashtu edhe Perëndia përkrahu natyrën që kishte bërë prostitutën; për këtë, gjithashtu, profetët që në fillim deklarojnë se ka ndodhur dhe në lidhje me Sinagogën. Por ajo bashkëshorte ishte mosmirënjohëse ndaj Atij që kishte qenë bashkëshort i saj, ndërsa Kisha, kur u çlirua dikur nga të këqijat e marra nga etërit tanë, vazhdoi të përqafonte Dhëndrin. Shihni, për shembull, çfarë i ndodhi Ruthës, sa e ngjashme është me gjërat që na përkasin neve. Sepse ajo i kishte të dyja, ishte nga një fis i çuditshëm dhe i varfër në maksimum, megjithatë Boazi, kur e pa atë, as nuk e përçmoi varfërinë e saj dhe as nuk e urrente lindjen e saj të shëmtuar, pasi Krishti, kishte pranuar Kishën, duke qenë edhe i huaj dhe në shumë varfëri, e mori atë për të qenë pjesëmarrëse e bekimeve të mëdha. Por, ashtu si Ruthi, e cila po të mos kishte lënë më parë të atin dhe të mos kishte hequr dorë nga familja dhe fisi, vendi dhe raca, nuk do të kishte arritur këtë aleancë; po kështu edhe Kisha, pasi braktisi zakonet që njerëzit kishin marrë nga etërit e tyre, atëherë dhe jo më parë, u bë e dashur për Dhëndrin. Prandaj, profeti i flet asaj dhe i thotë: "Harroje popullin tënd dhe shtëpinë e atit tënd, kështu mbreti do të kënaqet me bukurinë tënde." Edhe Rutha këtë bëri, prandaj për këtë arsye ajo u bë nënë mbretërish, madje siç bëri edhe Kisha. Sepse prej saj doli vetë Davidi. Prandaj, për t'i turpëruar për të gjitha këto gjëra dhe për t'i bërë që të mos kenë mendjemadhësi, ai ka hartuar gjenealogjinë dhe i ka përmendur këto gra. Por, në fund, përmes atyre që u përmendën, ishin dhe prindër të mbretit të madh dhe për këtë Davidi nuk është i turpëruar. Sepse nuk mundet, jo, nuk mund të jetë që një njeri të jetë i mirë apo i keq, i errët apo i lavdishëm, për shkak të virtytit apo të vesit që kishin të parët e tij; por edhe nëse mund të thotë dikush diçka akoma e më shumë paradoksale, përsëri ai mund të shkëlqejë më shumë, i cili duke mos qenë nga paraardhës të denjë por është bërë akoma më i shkëlqyer.
6. Askush, pra, të mos jetë kryelartë për këto çështje, por le të ketë parasysh etërit e Zotit dhe të heqë dorë nga krenaria e tij dhe veprat e mira le të jenë krenaria e tij; ose më mirë, as këto. Sepse kështu fariseu u bë më i ulët se tagrambledhësi. Kështu, nëse do ta tregosh punën e mirë si diçka të madhe, mos ki mendjemadhësi për të dhe kështu e ke vërtetuar më tepër punën tënde. Bëj llogarinë sikur nuk ke bërë asgjë dhe pastaj i ke bërë të gjitha. Sepse, në qoftë se duke qenë mëkatarë dhe e konsiderojmë veten se jemi ata që jemi dhe nëpërmjet kësaj ne bëhemi të drejtë, siç bëri në të vërtetë Tagrambledhësi; aq më tepër ne bëhemi, kur jemi të drejtë dhe e konsiderojmë veten mëkatarë. Meqenëse, nëse nga mëkatarë, njerëzit bëhen të drejtë nga një mendje e përulur (edhe pse kjo nuk do të duhej të ishte mendje e përulur, por të ishte mendje e drejtë); në qoftë se, atëherë, të kesh mendje të drejtë ka aq shumë dobi në rastin e mëkatarëve, mendoni me kujdes se çfarë mund të bëjë përulësia e mendjes në lidhje me njerëzit e drejtë.
Atëherë mos i prish punët e tua, as mos i largo frytet e mundit tënd dhe mos vrapo në kotësi, duke e prishur gjithë mundin tënd pas rrugëve të shumta që ke bërë. Jo, sepse Zoti yt i di veprat e tua të mira më mirë se ti. Edhe pse ti jep vetëm një filxhan ujë të ftohtë, ai as këtë nuk e anashklaon; edhe pse ti kontribuon veçse diçka të vogël që ska shumë rëndësi edhe pse të duhet lëshosh një psherëtimë, Ai i pranon të gjitha me mirësi të madhe dhe është i vetëdijshëm për to dhe cakton shpërblime të mëdha.
Por përse i heton veprat e tua dhe i nxjerr para nesh vazhdimisht? A nuk e di se nëse ti lëvdon veten, Perëndia nuk do të të lëvdojë më? Madje sikur ti të qash veten, Ai nuk do të pushojë së shpalluri ty para të gjithëve. Sepse nuk është aspak vullneti i Tij që puna jote të përçmohet. Pse them, i përçmuar? Jo, Ai është duke bërë dhe sajuar çdo gjë, që edhe për pak Ai të të kurorëzojë ty; dhe Ai shkon duke kërkuar justifikime, me anë të të cilave ti të mund të çlirohesh nga ferri. Për këtë arsye edhe pse ty të duhet të punosh vetëm në orën njëmbëdhjetë të ditës, Ai të jep të gjithë pagën tënde dhe ndonëse nuk jep asnjë bazë shpëtimi, Ai thotë: "Unë e bëj këtë për hirin tim, që emri im të mos përdhoset:" Madje edhe kur vetëm të duhet të pëshpëritësh, edhe sikur vetëm të duhet të qash, e të gjitha këto gjëra Ai i kap shpejt, për të gjetur një arsye për të të shpëtuar ty.
Le të mos e ngremë pra veten, por të shpallemi të padobishëm, që të bëhemi fitimprurës. Sepse, nëse e quan veten të miratuar, je i padobishëm edhe pse je i miratuar; por në qoftë se je i padobishëm, je bërë fitimprurës edhe pse ishe i sprovuar.
7. Prandaj është e nevojshme të harrojmë veprimet tona të mira. "Por si është e mundur," mund të thotë dikush, "të mos i dimë këto gjëra që i njohim mirë?" Si thua ti? Duke ofenduar vazhdimisht Perëndinë tënd, ti vazhdon jeton me delikatesë dhe qesh e nuk e di sa ke mëkatuar, por i ke lënë të gjitha në harresë; po veprimet e tua të mira a nuk mund ti heqësh nga kujtesa? E megjithatë frika është e një lloj gjëje më të fortë. Kjo lloj sjellje vjen nga marrëzia e plotë dhe është një humbje shumë e madhe për atë që bën e kështu llogarinë e tij. Sepse depoja e sigurt e veprave të mira është të harrojmë veprat tona të mira. Sepse sikurse ndodh me veshjet dhe arin, që kur i ekspozojmë në një treg ne tërheqim shumë njerëz keqdashës; por nga ana tjetër nëse i vendosim në shtëpi dhe i fshehim, i depozitojmë ato të gjitha me siguri; po kështu ndodh edhe me veprat tona të mira; që nëse ne i mbajmë vazhdimisht në kujtesë, provokojmë Perëndinë, armatosim armikun dhe e ftojmë t'i vjedhë; por nëse askush nuk i njeh ato, përveç vetëm Atij që duhet t'i dijë, ato do të qëndrojnë të sigurta.
Për këtë arsye mos i ekspozo në mënyrë të vazdueshme ato, që të mos lejosh që dikush t'i heqë. Siç ishte rasti me fariseun, sepse i mbante ato mbi buzët e tij; prej nga ia kapi edhe djalli. E megjithatë ai i përmendi ato gjithë falënderim dhe ia referoi të gjitha Perëndisë. Por as kjo nuk i mjaftoi Atij. Sepse nuk është falënderim të shash të tjerët dhe të tregohesh mendjemadh para shumë njerëzve, të lartësosh veten kundër atyre që të janë të fyer. Përkundrazi, nëse je duke falënderuar Perëndinë, ji i kënaqur vetëm me Të dhe mos ua shpall njerëzve dhe mos e dëno të afërmin tënd; sepse ky nuk është një falënderim. A doni të mësoni fjalën falënderim? Dëgjo me vëmendje të Tre Fëmijët, duke thënë: "Kemi mëkatuar, kemi kryer shkelje. Ti je i drejtë, o Zot, në të gjitha ato që na ke bërë, sepse ti i ke sjellë të gjitha mbi ne me një gjykim të vërtetë." Të flasësh për veten tënde duke rrëfyer mëkatet e tua, kjo është të falënderosh me rrëfime tek Perëndia.
8. Le të ruhemi, pra, të mos flasim për veten tonë, sepse kjo na bën të neveritshëm me njerëzit dhe të neveritshëm për Perëndinë. Për këtë arsye, sa më të mëdha të jenë veprat e mira që bëjmë, aq më pak le të themi për veten tonë; kjo është mënyra për të korrur lavdinë më të madhe si me njerëzit ashtu edhe me Perëndinë. Ose më mirë, jo vetëm lavdi nga Perëndia, por një shpërblim, një shpërblim të madh. Mos kërko, pra, një shpërblim që të mund të marrësh një shpërblim. Rrëfe se do që të shpëtohesh me anë të Hirit, që Ai të deklarohet se është borxhli ndaj teje; dhe jo vetëm për veprat e tua të mira, por edhe për një drejtësi të tillë mendore. Kur bëjmë vepra të mira, i kemi borxh vetëm Atij për veprat tona të mira; por kur nuk mendojmë se kemi bërë ndonjë punë të mirë, atëherë edhe për vetë këtë prirje; dhe më shumë për këtë, se sa për gjërat e tjera: kjo është e barabartë me veprat tona të mira. Sepse nëse kjo mungon, ato as që nuk do të duken të mrekullueshme. Sepse në të njëjtën mënyrë edhe ne kur kemi shërbëtorë, shumica i miratojmë ata pasi ata kanë qenë duke kryer të gjithë shërbimin e tyre me vullnet të mirë dhe ata nuk mendojnë se kanë bërë ndonjë gjë të madhe. Prandaj, nëse do t'i bësh veprat e tua të mira e të mëdha, mos mendo që ato të jenë të mëdha dhe atëherë ato do të jenë të mëdha.
Në këtë mënyrë centurioni tha gjithashtu: "Unë nuk jam i përshtatshëm që ti të hysh nën çatinë time", për shkak të kësaj, ai u bë i denjë dhe "u mrekullua" mbi të gjithë Judenjtë. Për këtë arsye, përsëri Pavli thotë: "Unë nuk jam i denjë për t'u quajtur apostull" dhe për shkak të kësaj ai u bë i pari. Po kështu edhe Joani tha: "Unë nuk jam i denjë të zgjidh lidhësen e këpucës së Tij; "për shkak të kësaj ai ishte "miku i Dhëndrit" dhe dora që ai pohoi se nuk ishte e denjë për t'i prekur këpucët e Tij, e bëri Krishtin ta zgjidhte atë si përgjegjës për ato gjëra që Ai planifikonte të bënte. Kështu edhe Pjetri tha gjithashtu: "Largohu nga unë, sepse jam një njeri mëkatar;" për shkak te saj ai u bë themeli i Kishës.
Sepse asgjë nuk është kaq e pranueshme për Zotin sa të numërosh vetveten me të fundit. Ky është parimi i parë i gjithë urtësisë praktike. Sepse ai që është i përulur dhe i plagosur në zemër, nuk do të jetë koprrac, nuk do të jetë i zemëruar, nuk do ta ketë zili të afërmin e tij, nuk do të ushqejë asnjë pasion tjetër. Sepse kur një dorë është e shtypur, edhe sikur të luftojmë dhjetra mijëra herë, nuk do të mund ta ngremë lart. Prandaj, nëse do të shtypnim në këtë mënyrë zemrën tone edhe nëse ajo do të trazohej nga dhjetëra mijëra pasione të fryra, ajo nuk do të mund të ngrihej, jo, as fare pak madje. Sepse nëse një njeri, duke vajtuar për gjërat që i përkasin kësaj jete, i dëbon të gjitha sëmundjet e shpirtit të tij, shumë më tepër ai që vajton për mëkatet do të gëzojë bekimin e vetëpërmbajtjes.
9."Por kush, " mund të thotë dikush, "do të jetë në gjendje të mavijosi kështu zemrën e tij?" Dëgjoni Davidin, i cili u bë i shquar kryesisht për këtë, dhe shikoni pendimin e shpirtit të tij. Si pas dhjetëra mijëra veprave të mira dhe kur ai ishte në një periudhë të vështirë duke qenë i mohuar nga vendi, shtëpia dhe vetë jeta, pikërisht në kohët e fatkeqësisë së tij, duke qënë një ushtar i thjeshtë, i pavlerë dhe i dëbuar nga shoqëria që shkelte kthesën e fatit të tij dhe e shante atë përsëri; ai e ndaloi plotësisht një nga kapitenët e tij, i cili donte të vriste, duke thënë: "Lëreni të qetë, sepse Zoti e ka urdhëruar." Dhe përsëri, kur priftërinjtë donin të mbanin arkën e Zotit me të, ai nuk e lejoi atë; por çfarë thotë ai? "Më lër ta vendos në tempull dhe nëse Perëndia më çliron nga rreziqet që janë përpara meje, unë do të shoh bukurinë e tij; por nëse ai më thotë: "Unë nuk kënaqem me ty", ja ku jam, le të më bëjë atë që i duket e mirë." Kjo u bë dhe në lidhje me Saulin, përsëri dhe përsëri, madje shpesh herë, çfarë përsosmërie vetëpërmbajtjeje a nuk tregon? Po, sepse ai madje e tejkaloi ligjin e vjetër dhe iu afrua urdhrave apostolike. Për këtë arsye ai mbajti me kënaqësi gjithçka që vinte nga duart e Zotit; duke mos luftuar kundër asaj që i ndodhi, por duke synuar vetëm një qëllim, pra, në çdo gjë të bindet dhe të ndjek ligjet e vendosura prej Tij. Kur dhe pas kaq shumë veprash fisnike nga ana e tij, ai pa tiranin, tradhëtarin e atdheut, vrasësin e vëllait të vet, atë të lënduarin, atë të tërbuarin, që zotëronte në vend të tij mbretërinë e tij, as kështu nuk u ofendua. Por "nëse kjo i pëlqen Perëndisë," thotë ai, "që të më ndjekin, të endem, të ikja që ai të nderohej, unë e pranoj dhe e falënderoj Perëndinë për mundimet e Tij të shumta." Jo si shumë njerëz të paturpshëm dhe të pafytyrë, të cilët, kur nuk kanë bërë as edhe më të voglën vepër të mirë, nëse ende shohin ndonjë në prosperitet dhe veten e tyre duke mbajtur mbi vete pak dëshpërim, shkatërrojnë shpirtrat e tyre duke bërë me dhjetra mijëra blasfemi. Por Davidi nuk ishte i tillë; Përkundrazi, ai tregoi shumë modesti. Prandaj edhe Perëndia tha: "Kam gjetur Davidin, birin e Jeseut, një njeri sipas zemrës sime".
Një frymë si kjo le të fitojmë edhe ne, që çfarëdo që të vuajmë, ta përballojmë lehtësisht dhe përpara Mbretërisë, ne do të korrim këtu fitimin që rrjedh nga përulësia e mendjes. Kështu "mësoni", thotë Ai, "nga unë, sepse unë jam zemërbutë dhe i përulur në zemër dhe ju do të gjeni prehje për shpirtrat tuaj." Prandaj, në mënyrë që ne të mund të gëzojmë prehje si këtu dhe më pas, le të vendosim me shumë zell në shpirtrat tanë, nënën e të gjitha gjërave që janë të mira, përulësinë. Sepse kështu do të na mundësohet që të kalojmë mbi detin e kësaj jete pa dallgë dhe të përfundojmë udhëtimin tonë në atë port të qetë; me hirin dhe dashurinë ndaj njeriut të Zotit tonë Jesu Krisht, të cilit i qoftë lavdia dhe fuqia në jetë të jetëve. Amin.