Shën Simeon Mirovliti, themelues i Manastirit të Shenjtë të Simono-Petrës, në Malin e Shenjtë Athos.

Të dashur vëllezër dhe motra më Krishtin sot me 28 dhjetor festohet kujtimi i atit tonë Oshënar Simeon Mirovliti, themelues i Manastirit të Shenjtë të Simono-Petrës, në Malin e Shenjtë Athos.

Shën Stefani Martiri i Ri !

Shën Ahmeti, Martir i Ri.

Shën Ahmeti ishte me origjinë nga Kostandinopoja dhe ushtronte profesionin e sekretarit, të kryellogaritarit “deftertarit”. Ai fillimisht ishte besimtar i fesë myslymane dhe me origjinë ishte turk. Sipas Sinaksarit të Madh të Kishës Orthodhokse, Ahmeti në shtëpinë e tij kishte dy skllave të krishtera orthodhokse, me origjinë nga Rusia. Më të renë e kishte si “bashkëshorte” edhe pse ishte i pamartuar ndërsa tjetrën që ishte më e madh e kishte si shërbyese. Këtë të fundit e lejonte që të shkonte në kishën e Orthodhoksëve gjatë të kremteve. Ajo, kur kthehej në shtëpi merrte Naforë edhe për skllaven tjetër dhe shumë herë merrte edhe ujë të bekuar. Më e reja pa u trembur prej Ahmetit hante Naforën dhe pinte ujin e bekuar.

Kur Ahmeti diskutoi me “bashkëshorten” e tij, ndjente se nga goja e saj dilte një aromë e çuditshme. Kjo aromë e kishte problematizuar, për këtë arsye kërkoi me këmbngulje të mësonte se nga ku vinte. Ajo, duke mos ditur se çfarë po ndodhte, i tha se kurrë nuk kishte ngrënë diçka që mbante ndonjë aromë të veçantë. Por Ahmeti, nuk besonte në asnjë mënyrë, për këtë arsye këmbëngulte për të zbuluar se nga vinte kjo aromë e çuditshme.

Një ditë kur skllavja mori vesh se aroma vinte prej Naforës që hante në Kishë, i shpjegoi qartë duke i thënë: “ajo që unë ha dhe aroma që ti ndjen, kur flasim, nuk është asgjë tjetër, veçse Nafora që marr në Kishën e të Krishterëve, kur përfundon Liturgjia Hyjnore. Nafora është bukë e shenjtëruar prej Krishtit, që Patriarku e ndan për besimtarët, kur përfundon Misteri i Eukaristisë Hyjnore. Shumë herë pas Naforës pi edhe ujë të bekuar”. Ahmeti nuk i besoi fjalëve të saj dhe e pyeti se si mund të ndodhë një mrekulli e tillë dhe ajo u përgjigj: “Feja jonë është e gjallë. Për ne të Krishterët, Perëndia ynë, është Krishti. Është i Biri i Perëndisë, që zbrit prej qiellit dhe u bë njeri që të na shpëtojë prej mëkatit. Kur jetoi në tokë bëri mrekulli të panumërta. Më e rëndësishmja, të cilën edhe duhet, nëse dëshiron që ta mbash në mendje, është se, prej dashurisë për ne, u kryqëzua padrejtësisht prej hebrenjve dhe ditën e tretë u ngjall. Ngjallja e Tij është një ngjarje e madhe në historinë e njerëzimit. Tek ne të Krishterët Orthodhoksë, me fuqinë e Krishtit, mrekullia vazhdon edhe sot. Për Krishtin tonë të gjitha janë të mundura. Gjithashtu edhe uji që pimë shumë herë në kishë –do të të duket e çuditëshme- është i shenjtëruar. Dmth., nuk ndryshohet, nuk bie erë, sado kohë të kalojnë. Ky ujë, që ne e quajmë Ajiasmo, fiton këtë veçanti, kur Patriarku ose priftërinjtë lexojnë disa urata. Sigurisht, e mbajmë në shishe për bekim, në ikonostaset e shtëpive tona dhe pijmë prej tij, pasi parapërgatitemi në mënyrën e duhur, për pastrimin e shpirtit dhe të trupit. Këtë mrekulli, nëse do, mund ta shikosh dhe ta studiosh. Është një mrekulli e gjallë e besimit tonë, kryesisht për ne besimtarët e thjeshtë”. Ahmeti sapo dëgjoi të gjitha këto mbeti i mahnitur. “Ndodhin të tilla gjëra në fenë tuaj? Sinqerisht unë nuk mund ta kuptoj”, tha dhe u largua.

Kaluan ditë dhe netë të tëra, pa u ndalur së menduari, të gjitha sa dëgjoi prej “bashkëshortes” së tij të krishterë dhe përfundimisht vendosi që t’i testojë vetë të gjitha këto mrekulli. Kështu u vesh me rroba të krishterësh dhe shkoi në Kishën e Patriarkanës që të ndiqte se si bëhej Liturgjia Hyjnore e të Krishterëve.

Kur hyri në Kishë dhe ndoqi Liturgjinë Hyjnore, me admirim të veçantë dhe pyetje të panumërta, pa në një moment priftin që po shkonte drejt Portës së Bukur, i cili po ndriçonte, gjithashtu pa edhe Patriarkun, i cili duke bekuar besimtarët, transmentonte tek ata rreze drite që dukeshin mbi kokat e tyre. Por ajo që e shtangu me të vërtetë ishte se rrezet e dritës ndriçonin vetëm kokat e të krishterëve dhe jo kokën e tij. Menjëherë i erdhën në mendje ato që kishte dëgjuar prej “bashkëshortes” së tij rreth besimit të saj. “Me të vërtetë, mendonte ai, ka patur të drejtë. Feja e të krishterëve është e gjallë. Çfarë gëzimi ishte ky që ndjeva tani!”. Duke dalë nga Kisha, kaq shumë ishte shokuar me të gjitha mrekullitë që kishte parë, sa që mendonte se nuk ishte më Ahmeti i vjetër.

Pas këtyre mrekullive, Ahmeti i mahnitur –siç ishte- nuk donte më prova për të besuar në Krishtin dhe për të hequr dorë nga feja myslimane. Kështu, pa asnjë hezitim, plot gëzim, shkoi fshehurazi te prifti i zonës së tij dhe kërkoi të pagëzohej. Prifti, pasi pa pendimin e tij, besimin e tij të palëkundur dhe vendimin për t'u bërë i krishterë, e katekizoi dhe më pas e pagëzoi në emër të Trinisë së Shenjtë. Pas pagëzimit jetoi një jetë të vyrtytëshme dhe me gëzim të veçantë dhe me ndërgjegje kungonte Misteret e Shenjta dhe merrte Naforë dhe Ujë të bekuar. Fatkeqësisht ne nuk dimë se çfarë emri i’u dha pasi u pagëzua. Sidoqoftë pas rilindjes së tij, i sapondriçuari, ish-myslymani, lavdëronte Zotin sepse e tërhoqi me hirin e tij dhe e drejtoi në besimin e drejtë. Mendja e tij, kur lutej, jetonte, qartësisht dhe në mënyrë të gjallë mrekullitë që u denjësua të shikonte, ditën e bekuar që kishërohej në Kishën e Shenjtë të Patriarkanës. Pas pagëzimit jetoi si besimtar i krishterë, duke u kunguar me Misteret e Shenjta, megjithatë deri në ditën e martirizimit të tij jetoi si i krishterë i fshehtë (kriptokristian). Ndoshta kjo është edhe arsyeja që nuk ka arritur deri më sot emri i tij i krishterë. Pak e dinin këtë emër. Prifti, skllavja e tij e krishterë dhe disa klerikë dhe besimtarë të krishterë.

Një ditë, disa myslymanë të pasur të Kostandinopojës, ishin mbledhur, dhe në këtë mbledhje gjendej edhe Ahmeti, i cili përderisa ishte aty, do të thoshte se nuk ishte një turk i thjeshtë, por ishte i pasur. Ahmetin e pyetën, se “sipas tij, cila ishte gjëja më e madhe në botë” dhe atëherë Ahmeti, me një zë të lartë tha: “Më i madh nga të gjitha është besimi i të Krishterëve”.

Pohimi i tij, se është i krishterë, goditi ish-bashkëbesimtarët e tij. Pa asnjë frikë, filloi që të nxirrte në pah mashtrimet dhe gabimet e myslymanëve. Atëherë, pas urdhërit të një arkondi lokal, pasi u arrestua, u torturua dhe në fund i prenë kokën më 3 Maj të vitit 1682, në vendin e quajtur Keaphane-Bahçe.

Shën Naumi, Hyjmbajtës dhe çudibërës

Shën Naumi ishte bashkëpunëtor i Kirilit dhe Metodit në shekullin IX (842), në përpjekjet e tyre për përhapjen e besimit të krishterw në Bullgari. Dhe në këtë punë të rëndë, ku ndeshën pengesa të mëdha dhe kundërshtime të rrezikshme, prezenca e Naumit kishte një rezultat të madh. Sepse përveç dinamikës së mësimit të tij, bënte edhe mrekulli me hirin e Perëndisë.

Naumi, duke shkuar në Romë për të takuar Papa Adrianin, kaloi edhe nga Gjermania, ku në atë kohë kishte herezi të ndryshme dhe të shumta. Dhe pasi predikoi edhe aty duke u përpjekur për Besimin e Drejtë, u rikthye përsëri në Bullgari. Aty, organizoi bashkë me të tjerë bashkëpunëtorë të tij, një trupë hierapostolie të brendshme dhe punoi me zell për përhapjen e krishtërimit me predikimet e tij dhe me udhëtimet e tij të vazhdueshme mësimore.

Vdekja e gjeti në këmbë, duke u munduar deri në fund për qëllimin e tij të devotshëm.

Shën Anastasia Farmakolitria

Shën Themistokliu

Shën Themistokliu ishte me origjinë nga Mira e Likisë dhe jetoi në kohën e perandorit Romak Deci. Në profesion ishte bari.

Në atë kohë, Asklipio, administratori i Likisë, filloi një përndjekje kundër të krishterëve dhe qëllimi i tij ishte që të arrestonte martirin e shenjtë Dioskurin. Por Dioskuri u fsheh në malin ku Themistokliu ruante delet e tij. Njerëzit e administratorit shkuan që ta kërkonin në mal, ku u takuan me Themistokliun.

Kur ai u pyet për besimin e tij, nuk hezitoi për asnjë moment që të pohonte Perëndinë e vetëm Jisu Krishtin. Ushtarët duke dëgjuar këtë pohim besimi e arrestuan dhe e çuan tek Asklipio. Megjithë kërcënimet që mori Shenjti qëndroi i patundur në besimin e tij. Kjo gjë zemëroi Asklipion, i cili urdhëroi që Themistokliu të torturohej.

Shën Themistokliu dha fyrmën e tij tek Perëndia gjatë martirizimit në vitin 251.

Hierodëshmor Ignat Hyjmbajtësi

SHENJTORI I DITËS E hënë, 20 dhjetor 2021 JEMI NË KRESHMËN E KRISHTLINDJES (15 NËNTOR - 25 DHJETOR) 

 Oshënar Filogoni i Antiokisë. Joani në Kronshtad. - Hierodëshmor Ignat Hyjmbajtësi - Dishepull i apostujve, atë i episkopëve, luftëtar i guximshëm që u lëshua i pari nën kohortën e martirëve fitimtarë, shën Ignati mori një kurorë të trefishtë dhe tani ndriçon me një shkëlqim të madh në qiellin e miqve të Perëndisë. Sipas emrit të tij që është zjarr (ignis në latinisht do të thotë zjarr), dashuria e Perëndisë ishte tek ai në një shkallë aq të madhe, saqë ai u quajt Theofor, Hyjmbajtës, një fjalë që ai nuk hezitonte ta përdorte për veten, pa u mburrur aspak, sepse të gjithë të krishterët, pas pagëzimit të tyre, janë bërë Kristoforë, Krishtmbajtës dhe janë veshur me Shpirtin e Shenjtë (të krishterët janë hagioforë, pneumatoforë, d.m.th. shpirtmbajtës, na thonë Etërit e shenjtë të Kishës). Në rininë e tij, Ignati njohu apostujt dhe u fut në misteret më të thella të Besimit nga shën Joan Theologu, në shoqërinë e shën Polikarpit. Ai pasoi Evodin, si episkop i Antiokisë, kryeqyteti i Sirisë dhe qyteti më i rëndësishëm i mbarë Lindjes, froni episkopal i së cilës u themelua nga apostull Petroja. Gjatë persekutimit të Domicianit (81-96), shën Ignati inkurajoi konfesorë të shumtë që të përbuznin torturat dhe sprovat që zgjatin për pak kohë për të fituar jetën e përjetshme. 

Ai vizitonte të krishterët nëpër burgje, i ngushëllonte dhe u transmetonte zellin që ai provonte vetë, për t’u bashkuar përfundimisht me Krishtin me anë të imitimit të vdekjes së Tij. Por atëherë nuk e arrestuan dhe, kur u ndërprenë përndjekjet, episkopi i patrembur u hidhërua që nuk u thirr nga Perëndia për t’u bërë një dishepull i vërtetë sipas masës së përsosmërisë. Gjatë viteve të paqes që pasoi, apostujt tashmë ishin larguar nga kjo jetë, prandaj episkopi i Antiokisë u përpoq t’i jepte Kishës bazat e organizimit të saj dhe tregoi se si Hiri, i zbritur mbi apostujt në ditën e Pentikostisë, banon dhe vazhdon të veprojë përgjatë shërbesës episkopale. Nga Antiokia e Madhe, zëri i tij plot autoritet u dëgjua në të gjitha Kishat që atëherë ishin komunitete të vogla lokale duke i nxitur ato të qëndronin në unitetin dhe dashurinë rreth episkopit, që është ikona tokësore e të vetmit Episkop të vërtetë dhe Priftit të Madh, Jisu Krishtit. 

Të bashkuar në mënyrë të pandarë me Shpëtimtarin e kryqëzuar dhe të ngjallur, besimtarët duhet të përbashkohen rreth episkopit të tyre e rreth rreshtit të priftërinjve e dhjakëve, sa më shpesh që munden në mënyrë të veçantë ditën e diel, ditën e Zotit për të celebruar së bashku Eukaristinë Hyjnore, “duke thyer të njëjtën bukë, që është ilaç i përjetësisë dhe antidot për të mos vdekur, por për të jetuar përherë në Krishtin” (Letra drejtuar Efesianëve 20). Atje ku është episkopi, thoshte ai, atje është Jisu Krishti, atje është Kisha katholike (universale), siguria e jetës së përjetshme, siguria e kungimit me Perëndinë. Prandaj nuk ka veçse një asamble të vetme eukaristike legjitime: ajo që përmbushet prej Kishës, në unitetin e besimit përreth episkopit ose të përfaqësuesit të tij (Letrën drejtuar Smirneasve 8:2). Kur kjo mbledhje përfundon, të krishterët duhet të shfaqin në jetën e tyre, në sjellje, së bashku dhe me botën që i rrethon, në ndjenjat dhe në mendimet e tyre, të njëjtën harmoni dhe akordim harmonik njësoj si kordat e akorduara mirë të një lire, që t’i këndojnë “me një zë të vetëm, nëpërmjet Jisu Krishtit, një himn lavdërimi Atit” (Efes. 4). “Jini të bashkuar me episkopin i porosit ai efesianët, si Kisha është me Jisu Krishtin e Jisu Krishti me Atin, me qëllim që të gjitha gjërat të jenë në në një mendje me përjetësinë”. Përtej urrejtjes dhe zënkave, ai i nxit të shmangin ndarjet e të gjitha llojeve, “si fillesat e të gjitha të këqijave” (Smirneasve 7). 

Kështu, të forcuar në një mendje të vetme dhe në dashurinë e ndërsjellë, e Vërteta do të mbetet tek ata dhe Kisha, si një qytet qiellor, do të qëndrojë e pastër dhe e paarritshme nga ndotjet e herezive. Ashtu si apostull Pavli, shën Ignati bëri të ditur në këtë mënyrë parimet e pandryshuara, të palëkundura, të cilat lidhen me vetë natyrën e Kishës, institucionin e episkopit, rolin e mbledhjes eukaristike, raportin midis Kishës lokale dhe asaj Katholike, të gjitha gjërat që e bëjnë Kishën e Shenjtë të thotë: “Tërë shkëlqim është brenda e bija e mbretit; rrobat e saj janë të qëndisura me ar” (Ps. 44:15). 

Perandori Trajan u ngjit në fron në vitin 98 dhe si fillim i la të krishterët të jetonin në paqe, meqë ishte i shqetësuar nga lufta që i duhej të bënte kundër barbarëve. Por, në vazhdim të fitoreve të tij kundër skithëve dhe dakëve, ai vendosi të nënshtronte të gjitha subjektet e perandorisë së tij ndaj kultit të idhujve dhe të perandorit, nën dënimin e vdekjes. Në vitin 113, ai ndërmori një fushatë në drejtim të Armenisë dhe Parthisë dhe, gjatë rrugës, ndaloi për pak kohë në Antiokinë e shkëlqyeshme. Aty shpalli një persekuti

Shën Joan Rrobaqepësi, Martir i ri nga Thaso .

Shenjtori i ditës : 

Shenjti ishte me origjinë nga fshati Maries i Thasos. Në moshën 14 vjeçare disa patriotë të tij e sollën në Kostandinopojë, ku e drejtuan tek një i krishter në Gallata që të mësonte artin e rrobaqepjes.

Një ditë mjeshtri e dërgoi tek një tregtar hebre që të blinte fije. Me sa duket ai nuk ra dakort me tregtarin për çmimin. Në atë moment hoxha thërriste lutjet nga minareja për lutjen e mesditës. Hebreu gjeti mundësinë dhe filloi që ti thërriste si hoxhës ashtu edhe turqve të tjerë:

-Nuk e dëgjoni këtë fëmijë që ofendon besimin tuaj dhe me lutjet tuaja?

Sapo e dëgjuan këtë gjë turqit i besuan hebreut, e kapën Joanin e vogël, e rrahën dhe e sollën para vezirit, ku dëshmuan se ai kishte ofenduar besimin e tyre. Shenjti u betua se hebreu kishte shpifur për të. Veziri si pa se kishte të bënte me një fëmijë, iu dhimbs dhe i tha:

-Eja të bëhesh myslyman, të shijosh jetën tënde dhe të jesh pranë meje, të të nderoj dhe të të pasuroj.

U mundua kështu me premtime dhe joshje që ta largonte nga Krishti. Por fëmija i bekuar iu përgjigj, nuk bëhet fjalë që të mohoj kurrë Jisu Krishtin tim të ëmbël, madje edhe nëse më bëni mijëra tortura, madje edhe nëse më falni të gjithë mbretërinë tuaj.

Atëherë Veziri urdhëroi që t’i prisnin kokën. E çuan tek pazari, aty ku ishin punishtet e leshit dhe e dorëzuan tek xhelati. Ai e gjunjëzoi dhe duke dashur që ta trembte, e goditi lehtësisht me shpatë në qafë duke e prerë pak edhe nga pak. Duke parë përfundimisht që Shenjti e pranoi vdekjen me shumë gëzim, e goditi me forcë dhe i preu kokën.

Kështu Joani 14 vjeçar nga Thaso, rrobaqepësi, më 20 Dhjetor 1652, mori kurorën e martirit.

Gjatë natës të krishterë besëmirë, morën Lipsanin e Shenjtë dhe e varrosën në lagjen Bejogllu.

Martiri i Ri, Shën Tadeu, Kryepiskop i Tverit

Hieromartiri i shenjtë Tadeu (sipas botës Joan Uspensku) lindi në vitin 1872 në fshatin Naruksonoti të zonës Nijni Novgorod. Babai i tij Vasili ishte protopresviter dhe kishte edhe dhjetë vëllezër të tjerë.

Studioi Theologji në Akademinë e Moskës dhe në vitin 1896 mbrojti edhe doktoraturën në Theologji.

U qeth murg në vitin 1897 me emrin Tade, ndërsa në vitin 1900 u caktua si profesor i dogmatikës dhe theologjisë etike në shkollën hieratike të Ufas. Më 21 Dhjetor 1908 u dorëzua episkop i Vladimir Volyn.

Në Nëntor të vitit 1921 arrestohet prej bolshevikëve në Zhytomyr me akuzën e pjesëmarrjes në kryengritjen e Volyn. Në Mars të vitit 1922 e lanë të lirë. E dërguan tek patriarku i Moskës Shën Tihoni që të caktohej në ndonjë zonë të Siberisë.

Pas diskutimit me patriarkun u vendos që të dërgohej në Astrahan ku arriti në vitin 1923. Patriarku Tihon i tha një banori të Astrahanit: “Episkopi juaj është një njeri i shenjtë dhe një mendje e rrallë. E ushtron shumë veten e tij, por do të duhet që të ketë kujdes për shëndetin. Duhet që t’i lutemi Perëndisë që ta ndihmojë”. Në Nëntor të vitit 1928 u transferua në Tver (Kalinin) si Kryepiskop i Kalininit dhe Kashinit, ku predikimet e tij  zemëruan administratën komuniste.

Në verën e vitit 1937 në Tver, por edhe në vende të tjera, filluan disa arrestime në burg. U arrestuan pothuajse të gjithë priftërinjtë e episkopatës. Në Tetor të të njëjtit vit, disa prej priftërinjve pas torturave ranë dakort që të nënshkruanin disa informacione të rreme kundër Kryepiskop Tadeut.

E arrestuan dhe e futën në burg. E torturuan. E vendosën që të flejë poshtë krevatëve. Një mbrëmje një nga protagonistët e kësaj sjelljeje çnjerëzore pa në gjumë të Tërëshenjtën. Ajo i tha që të mos e prekte më atë njeri të shenjtë sepse do të dënohej. Në mëngjes duke parë poshtë krevatit ku flinte episkopi pa një dritë verbuese. Që prej atëherë Shën Tadeun nuk e bezdisi më askush dhe të gjithë filluan ta nderonin.

Pak ditë më pas e ekzekutuan dhe trupin e hodhën në një gropë. Në pranverën e vitit 1938 disa besimtarë hapën gropën, e vendosën trupin e tij në një arkivol dhe e varrosën në një varr duke lënë një mbishkrim. Varrin e shkatërruan komunistët. Kështi trupi i tij qëndroi i harruar deri në vitin 1990 kur u gjet edhe varri i tij. Më 26 tetor 1993 u zbuluan edhe Lipsanet e tij të nderuara, që tani gjenden në Kishën Katedrale të Ngjitjes së Zotit në Qiell në qytetin Tver. Njohja e shenjtërisë së tij u bë në vitin 1997.

Shën Dhionisit i Zakinthit : Mrekullit

Sot më 17 Dhjetor, Kisha nderon kujtimin e Shën Dhionisit të Zakinthit. E kremte e madhe për të gjithë ishullin dhe për të gjithë Jonin, pasi Shenjti dëshmon prezencën e tij dhe dashurinë e tij për Zakinthin me mrekullitë e tij të vazhdueshme.

Mrekullitë që ka bërë Shën Dhionisi i Zakinthit nuk janë thjesht të shumta, por njëkohësisht janë edhe të paprecedenta dhe të çuditëshme. Sot do t’ju paraqesim disa nga mrekullitë e Shenjtit.

Kalimi i përroit

Kur Shenjti murgjëronte në Manastirin e Anafonitrias, u detyrua që të zbriste në qytet i shoqëruar prej dhjakonit Daniel. Gjatë rrugës binte një shi i dendur, por për çudi prej tij nuk u lag as Shenjti edhe as shoqëruesi i tij.

Pas pak takuan një përrua i cili ishte i pakalueshëm. Atëherë Shenjti bekoi përroin, i cili ndaloi duke lënë Shenjtin dhe shoqëruesin e tij të kalonin.

Gjetja e burimit

Kur Shenjti asketizonte në Strofadhes, zbriti një ditë bashkë me nxënësin e tij në plazhë për të peshkuar. Nxënësi i tij kishte etje dhe u kthye pas në Manastir që të pinte ujë, pasi aty pranë nuk kishte ujë të pijshëm.

Atëherë Shenjti e drejtoi në një vend afër plazhit, ku me të vërtetë Murgu gjeti ujë dhe shoi etjen. Ky burim sot quhet “Çezma e Shenjtit”.

Pendimi i peshkatarëve skeptik

Shën Dhionisi dikur shkonte me disa klerikë të tjerë si mysafir në Manastirin e Shën Gjergjit në ishullin Voidhi. Por peshkatarët, të cilët i sollën me anijen e tyre ishin paragjykues ndaj rasoforëve dhe dështimin e tyre në peshkim ia atribuan pranisë së klerit.

Shjenti, duke dashur t’i disiplinonte ata ju tregoi se ku duhet të hidhnin rrjetat e tyre, edhe pse në vendin e treguar nuk kishte patur kurrë peshq, peshkatarët zunë kaq shumë, sa që nuk mundën të ngrinin rrjetat e tyre. Atëherë i’u falën Shenjtit dhe kërkuan faljen.

Zgjidhja e mallkimit

Në kishën e Shën Nikollës të të Huajve u gjend trupi i një gruaje të aforizuar, e cila kishte kohë që kishte vdekur, por nuk ishte tretur. Shenjti u thirr prej të afërmve të gruas që të zgjidhte këtë problem. Atëherë, Shenjti urdhëroi që kufomën ta vendosnin në një ndenjëse.

Më pas u lut i gjunjëzuar dhe me lot për zgjidhjen e aforizmit. Sapo Shenjti përfundoi uratën e ndjesës, kufoma uli kokën sikur t’i falej Shenjtit dhe më pas u tret në kocka dhe dhe.

Ëndrra e gruas së devotshme

Një grua e devotshme nga Zakinthi, ishte e hidhëruar pasi kishte lindur katër vajza dhe asnjë djalë. Nga të afërmit e saj dëgjoi për Shën Dhionisin dhe për mrekullitë që bënte për besimtarët që kërkonin ndihmën e tij, për këtë arsye edhe ajo me besim u lut që me ndërmjetimin e tij të mund të lindte një djalë.

Pas shumë lutjesh, një natë shikon në gjumë një Kryeprift që t’i thotë: “Çfarë kërkon prej meje që më lutesh? Nëse dëshiron që të arrish atë që dëshiron shko në Strofadhes për të marrë nga bima dhe nga një tjetër që gjendeshin pas Hierores së Kishës Qëndrore.

Më pas të pish prej tyre dhe do të lindësh një djalë siç t’i dëshiron”. Më pas e bekoi në fytyrë dhe u zhduk. Gruaja u zgjua duke menduar për vizionin, besonte se ai që i’u shfaq në gjumë ishte Shën Dhionisi, që dëgjoi lutjet e saj dhe sigurisht i kujtoi Strofadhet ku ishte edhe Lipsani i tij i Shenjtë.

Menjëherë dërgoi vëllain e saj që të merrte me shumë kujdes bimët që i tha Shenjti, të cilat i piu me shumë besim siç e porositi. Me të vërtetë pas pak kohësh mbeti me barrë dhe lindi një djalë duke falenderuar Perëndinë dhe Shën Dhionisin.

Dëbimi i karkalecave

Në livadhin që Murgjit e Strofadheve kultivonin për nevojat e tyre, shpesh të mbjellat kërcënoheshin nga mijëra karkaleca që i gllabëronin ato. Si shpëtim prej këtij kërcënimi Murgjit kishin gjetur Litaninë e Lipsanit të Shenjtë të Shën Dhionisit në arat e Manastirit, gjë që i bëri karkalecat të largoheshin.

Ëndrra paralajmëruese e murgut Mattheo

Murgu Mattheo i Manastirit të Strofadheve, i cili ishte edhe nxënës i Shën Dhionisit, dikur pa në gjumë Shenjtin që t’i thoshte se pas tetë ditësh do të ndodhë një tërmet katastrofik, që do të shkaktoi dëme për Manastirin, për këtë arsye i tha që të lajmërojë Igumenin.

Por murgu nuk i dha rëndësi këtij vegimi, duke e kondsideruar atë si një fantazi të gjumit. Saktësisht ditën e tetë ndodhi tërmeti katastrofik, që shembi pjesën më të madhe të Manastirit. Mes atyre që u shembën ishte edhe një kullë, e cila duke rënë plagosi edhe një murg që gjendej mbi të, i cili shpëtoi vetëm me thirrjen e Shenjtorit, edhe pse u rrëzua prej një lartësie të madhe.

Forcimi shpirtëror i murgut

Dikur, në Manastirin e Strofadheve, asketizonte murgu Kaliop prej Qefalonisë, i cili dëshironte që të rikthehej në atdheun e tij dhe të braktiste Manastirin. Një natë në gjumë i shfaqet Shenjti, për ta këshilluar që të mos braktiste jetën murgjërore. Këtë gjë bëri edhe murgu dhe qëndroi në Manastir deri në fund të jetës.

Vegimi i Igumenit Daniel

Kur pas fjetjes së Shën Dhionisit, dhe pas transferimit të Lipsaneve të tij, Trupi i tij që u gjend i paprishur, u vendos prej Murgjërve të Manastirit të Strofadheve në një arkë të veçantë brenda në Kishën Qëndrore të Manastirit, deri në njohjen e tij si Shenjtor në vitin 1703.

Para kësaj ngjarjeje hieromonaku Daniel, që ishte edhe igumeni i Manastirit të Strofadheve, dyshonte për shenjtërinë e Hierarkut.

Kur Igumeni u drejtua për në Kishë, duke hyrë pa Shenjtin e ndriçuar të qëndronte drejt jashtë arkës së Lipaneve dhe të Meshonte i shërbyer prej Priftërinjve dhe Dhjakonëve. Atëherë një prej Priftërinjve i thotë Igumenit Daniel: “U binde tani, apo dyshon akoma”?

Igumeni i frikësuar, u largua prej Kishës dhe kur u rikthye që të bindej për vegimin, pa Shenjtin të hynte në arkën e tij, dritat e Kishës të shuheshin dhe Meshuesit të zhdukeshin.

Shën Theanoja. Bashkëshortja mrekullibërëse e Perandorit Leon i Urtë

Shën Theanoja ishte një mbretëreshë e devotshme dhe e vyrtytëshme, e cila u lavdërua shumë prej kronografëve të kohës së saj, për jetën e saj ungjillore, lëmoshat e saj dhe për devotshmërinë e saj të skajshme.

Ishte e bija e Kostandin Martinakiu dhe e Anës. Lindi në Kostandinopojë dhe u rrit me zell.

Në moshën e përshtatshme, mbreti Vasil Maqedoni e mori atë si bashkëshorte të birit të tij Leonit të Urtë(886-912), me të cilin për 12 vite jetoi me përkushtim bashkërortor, dhe menjëherë u dallua prej popullit si një Shenjtore dhe mrekullibërëse për shumë vepra dashurie që bëri.

Pavarësisht madhështisë dhe pasurisë që e rrethonte, ajo ruajti përulësinë dhe modestinë që e karakterizonte më parë. Ajo ka preferuar të jetë e veshur thjesht dhe të jetë pranë njerëzve që kanë nevojë për të. Për këtë arsye vishej thjesht që të mos njihej dhe në shoqërinë e shërbëtoreve të saj, kalonte nga shtëpitë e të vobektëve dhe ofronte ndihmën e saj. Kaq i madh ishte besimi i saj, saqë u denjësua të bënte edhe mrekulli. Kur shkenca e mjekësisë braktisi një të sëmurë, pasi ai nuk po shërohej, shëndetin e tij ia ktheu Shenjtorja me fuqinë e shpirtit të saj. Me gjithë hidhërimet që pranoi në jetën e saj Shën Theanoja himnonte Zotin me një flakë të pashuar.

Kur vdiq, bashkëshorti i saj, ndërtoi një kishë të bukur, pranë kishës së Apostujve të Shenjtë, ku u vendos edhe lipsani i saj i nderuar. Prej andej e zhvendosi Patriarku Genadio Skolari dhe sot lipsani i Shenjtores gjendet në Patriarkanën e Kostandinopojës.

Shën Suzana, Martire Oshënare

Shën Suzana jetoi gjatë fundit të shekullit të tretë. Ishte me origjinë nga Palestina. Babai i saj ishte Artemi, i cili ishte idhujtar dhe prift i idhujve dhe nëna e saj ishte Marta, e cila ishte judease. Por ajo vetë njohu besimin e krishterë, për këtë arsye u pagëzua si e krishterë prej episkopit Siluan.

Ky veprim i zemëroi shumë idhujtarët dhe hebrenjtë, të cilët vendosën që ta vrisnin. Por planin e vrasjes së saj e mësoi episkopi dhe bashkë me Shenjtoren u përpoqën që të gjenin një zgjidhje. Përfundimisht zgjidhjen e dha Suzana. Shpërndau të gjithë pasurinë tek të varfërit, u vesh si burrë dhe braktisi Jerusalemin. Në rrugën për në shkretëtirë ndeshi një komunitet burrash besëmirë, ku jetoi edhe ajo si burrë. Aty u quajt Joan dhe asketizoi për 20 vite. Më pas shkoi në Elefteropol, ku veshi përsëri stolinë e saj femërore.

Kur kisha rrezikonte prej përndjekjeve të Dioklecianit, Suzana pa u trembur aspak, vazhdoi që të adhuronte Jisu Krishtin në mënyrë të hapur. Për këtë arsye u arrestua dhe pasi nuk dëshironte që t’ju sakrifikonte idhujve, u dënua së bashku me të tjerë me vdekje.

Shën Suzana dha frymën e saj tek Zoti brenda në zjarr.

Shenjtorët Thirsos, Levkios dhe Kalinikos.

Shenjtorët Thirsos, Levkios dhe Kalinikos (sipas të tjerëve Koronat) jetuan në mes të shekullit të tretë. Ishin me origjinë nga Bitinia dhe jetonin në Qesari dhe të gjithë i përkisnin familjeve të dalluara. Ishin të përulur dhe e donin Perëndinë me dashuri të vërtetë dhe të lirë prej hipokrizisë. Ata i shmangeshin jetës së zhurmshme publike, por ishin të shquar për lëmoshën që bënin.

Heparku Kumbrikio, idhujtar fanatik, duke parë përparimin e të krishterëve, u mundua me çdo mënyrë që t’i pengonte ata. Kjo situatë bëri që Levkio të shkonte tek heparku. Ai i’u lut që të ishte modest me të krishterët. Sapo dëgjoi këtë gjë Kumbrikio, e arrestoi menjëherë dhe e dënoi me vdekje. Dhe në mëngjes i preu kokën jashtë qytetit.

Kjo ngjarje i hidhëroi të krishterët, por ndezi më shumë tek ata flakën e besimit për Krishtin. Pas dy ditësh, te heparku shkoi edhe një tjetër i krishter, Thirsosi. Me guxim i tha që idhujtaria është mashtrim dhe që në fund fitimtar do të jetë Krishti. Këto dhe shumë fjalë të tjera të mençura që tha Thirsosi i dëgjoi edhe një prift idhujtar, Kaliniku. Shpirti i tij u ndriçua dhe tregoi se ishte i krishterë, dhe si pasojë heparku ja preu kokën në vend Kalinikut, ndërsa Thirsosin e preu me sharrë.

Shën Gabrieli, Hieromartir, Kryepiskop i Serbisë

Shenjtori i ditës : 

Gabrieli ishte Kryepiskop i Serbisë. Me lejen e turqve, kishte shkuar në Vllahi dhe në Rusi për të mbledhur para, për nevojat e kishës orthodhokse serbe. Atëherë u akuzua nga epitropi i tij në Kryepiskopatë, bullgari Maksimo, se ai komplotonte kundër pushteti osman. Kështu, kur Gabrieli u rikthye nga Rusia, në fronin e kryepiskopatës gjeti Maksimin. Menjëherë atëherë Gabrieli mori masa për largimin e tij, por Maksimi shkoi në Bursa, ku gjendej Sulltani dhe Veziri dhe përsëriti mashtrimet kundër Gabrielit. Atëherë Veziri thirri Gabrielin nga Serbia në Bursa. Aty, pasi e gjykoi, u bind se bëhej fjalë për një mashtrim, por kërkoi prej martirit që të mohonte Krishtin për të patur nderime dhe grada. Hierarku i refuzoi këto kërkesa dhe qëndroi i patundur në besimin e krishterë. Kështu, pasi e torturuan ashpërsisht, mori kurorën e martirizimin me varje më 13 Dhjetor 1659. Otto Meinardus, e vendos martirizimin e këtij Hieromartiri të ri më 13 Tetor 1681.

Shën Niqifor Foka, Perandor i Bizantit.

Kujtimi i tij përmendet vetëm në Kodikun II Lavriotik, ku gjendet edhe e gjithë Shërbesa e tij me Kanonet. U botuan prej L. Petit në Byz. Zeitschrift në vitin 1904 dhe prej Dhitrievskit në Kiev në vitin 1911.

Niqifor Foka zë një vend të rëndësishëm në grupin e Perandorëve Bizantinë, kryesisht për shkak të politikës së tij ushtarake, para dhe pas kurorëzimit të tij si Perandor. Por edhe shërbimi dhe ofrimi i tij në Kishë ishte i madh. Ndihmoi Oshënar Atnas Athonitin që të ndërtonte Manastirin e parë në Malin e Shenjtë, Lavrën e Madhe të sotme. Flitej se poshtë veshjeve perandorake vishte raso dhe kishte shfaqur dëshirën që të braktiste fronin dhe të bëhej murg. Vlen për t’u theksuar përpjekja e tij për të nderuar si martir të gjithë ushtarët që ranë gjatë luftrave të tij me të pabesët. Por kjo përpjekje gjeti kundërshtimin e Patriarkut dhe të Episkopëve dhe për këtë arsye Perandori u detyrua që të tërhiqej prej planit të tij.

Oshënar Leonti, që asketizoi në Akai

Oshënar Leonti lindi në Monemvasi të Peloponezit prej Andreas dhe Theodhorës. I ati i tij ishte i pasur dhe një burrë i shquar. Perandori Andronik II Paleolog (1283-1328) e emëroi atë në një vend të rëndësishëm në administratën e Moresë. Leoni, kështu quhej më parë, mori një kujdes të madh prej prindërve të tij dhe studioi në Kostandinopojë gjuhë të huaja, filozofi dhe teologji.

Kur vdiq i ati i tij, u kthye në Monemvasi dhe u kujdes për nënën e tij. Më pas nëna e tij u tërhoq në një Manastir dhe Leoni me bekimin e saj u martua. Ishte një bashkëshort model, familjar dhe një bamirës social. 

Por më pas erdhën edhe sprovat e mëdha. Gruaja e tij vdiq, më pas vdiqën edhe fëmijët e tij dhe ai vendos që të bëhet murg. U bë murg me emrin Leontio dhe shkoi pranë një asketi me përvojë, të quajtur Menidhi, ku qëndroi për një periudhë kohore të madhe.

Në vazhdim shkoi në Malin e Shenjtë, ku mori një përvojë të madhe asketike dhe u rikthye në Peloponez. Aty zgjodhi që të qëndronte tek një mal që gjendej pranë Egjios dhe prej andej shkonte nëpër qytetet e Akaisë për të predikuar fjalën e Perëndisë. Pranë tij shkuan edhe zellotë të tjerë të jetës ëngjëllore, prej të cilëve shumë u bënë priftërinj.

Leonti ndërroi jetë në paqe dhe fama e vyrtytit të tij mbeti edhe pas vdekjes së tij. Vëllezërit Paleologë, Thoma dhe Theodhor, për nderim të Oshënarit, ndërtuan një Manastir në vendin e aksetizmit të tij, në emrin e kryeëngjëllit Mihail.

Shën Athanasi i Methonit

Shën Athanasi lindi në Katania të Siçilisë, ndoshta rreth viteve 814-818. Rreth vitit 827, prindërit e tij, për shkak të arabëve që zbarkuan në Siçili, erdhën në Patrën e Vjetër në Peloponez. Ishte koha e madhe kur në Patra jetonte Hierarku i ardhshëm i madh dhe i ditur i Qesarisë, Aretha nga Patra. Edhe pse i vogël në moshë, Athanasi kërkoi dhe u bë murg në një prej manastireve të zonës.

Me burrëri përballet me betejat murgjërore dhe nxiton që të fitojë çmimin e thirrjes së lartë, për këtë arsye edhe Mitropoliti i atëhershëm i Patrës e vendosi igumen të manastirit, megjithë refuzimet e vazhdueshme të tij.

Detyra e tij si igumen jo vetëm që nuk e ndërpreu nga jeta e tij e vyrtytshme, por vërtetoi se ai ishte i aftë që t’i shërbente Kishës në një gradë më të lartë, për këtë arsye Mitropoliti i Patrës e dorëzoi episkop të Methonit, e cila atëherë ishte nën juridiksionin e Mitropolisë së tij.

Si episkop, Athanasi në Methonin e vogël, veproi me zell të mrekullueshëm, në mënyrë që t’i përgjigjej të gjitha nevojave materiale dhe shpirtërore të grigjës së tij, dhe paralelisht ai vetë ishte shembull i përsosur i urdhërimeve ungjillore dhe i të gjithë vyrtyteve të krishtera. Kur afroi koha e fjetjes së tij, thirri nxënësit e tij dhe i këshilloi që të ushtrojnë gjithmonë vyrtytin e dashurisë dhe të ruajnë paprerë kujtimin e Ardhjes së dytë të Zotit. Pas fjetjes së tij të lumur (rreth vitit 880), varri i tij u bë burim mrekullish, për këtë arsye një numër i madh njerëzish nxitonte për të gjetur shërimin e tyre.

Shën Easio

Shenjtori i ditës ! 

Shën Easio ishte i panjohur në Sinaksarin e Shën Nikodhimit dhe nëpër Librat e Mujoreve. Kujtimi i tij gjendet në Kodikun e Gjelbër 1621. Sipas shënimit që gjendet aty, Shën Easio jetoi gjatë sundimit të Dioklecianit (284-304), dhe u akuzua si i krishter tek arkondi Kalvisiano. Pasi pohoi Krishtin, fillimisht e rrahën, më pas e varën mbi një dru dhe e gërvishën me thonj hekuri. Më pas i thyen këmbët dhe e futën në burg. Në vijim, pasi e torturuan përsëri rëndë, i prenë kokën. Biografia e këtij martiri, është e njëjta me atë të martirit Eiplo (shih 11 Gusht) dhe nuk është aspak e pamundur që Eiploja nga pakujdesi të jetë bërë Easio.

Shën Julhilda

Shenjtorja e ditës ! 

Shën Julhilda (Wulhilda) lindi pas vitit 986. U përkushtua tek Perëndia që në moshë të vogël dhe ruajti premtimet dhe betimet murgjërore, me gjithë vështirësitë dhe tundimet që përballoi. Kur ishte akoma murgeshë rishtare, refuzoi kërkesat për martesë të mbretit Edgar, i cili u duashurua marrëzisht me të.

Përfundimisht mbreti e la atë të qetë, pasi ajo ishte plotësisht e përkushtuar tek jeta murgjërore. Ky mbret e bëri Julhildën igumene të Manastirit të Barking, duke i falur këtij Manastiri edhe një sipërfaqe të konsiderueshme toke. Në të njëjtin Manastir, edhe Shën Julhilda fali trashëgiminë e saj atërore.

Shenjtorja jetoi me shumë rreptësi dhe u bë një shembull vyrtyti. Fjeti rreth vitit 1000 duke lënë një kujtim të pastër.

Rrëfimi i saktë ! Luftë Shpirtërore nga Shën Pais Agjioriti

Përse në dia raste nuk bëjmë një përpjekje korrekte për tu korrigjuar edhe pse ndërgjegja na qorton?

Kjo gjë mund të ndodhë edhe nga një tronditje psiqike. Kur një njeri është i frikësuar nga një tundim, dëshiron të përpiqet, por nuk ka vullnet, nuk ka fuqi shpirtërore. Atëhere, duhet të rregullohet përbrenda vetes me anën e rrëfimit. Me anën e tij ai ngushëllohet, forcohet dhe rigjen kurajo me hirin e Perëndisë për të vazhduar betejën. Në qoftë se nuk rregullohet, mund t'i vijë edhe një tundim tjetër dhe atëhere thyhet më tepër përbrenda dhe, i pikëlluar siç është, mendimet e gllabërojnë, dëshpërohet dhe pastaj nuk mund të përpiqet.

Po në qoftë se kjo gjë ndodh dendur?

Nëse kjo ndodh dendur, njeriu duhet të rregullohet po aq dendur, domethënë t'ia hapë zemrën atit të tij shpirtëror për të marrë kurajo. Kur të rregullohet duhet të verë në punë motorin e tij, të përpiqet me sedër dhe në mënyrë intensive, që zvarritja të marrë fund njëherë e mirë.

Jerond, çfarë ndodh kur nuk e ndjej nevojën e rrrëfimit?

Ndoshta nuk e vëzhgove veten tënde? Rrëfimi është mister. Te shkosh të rrëfesh me thjeshtësi mëkatet e tua. Pse, çfarë mendon? Mos vallë nuk ke inat? Vallë nuk ke egoizëm? Mos vallë nuk ke plagosur motrën? A nuk paragjykove? Edhe unë përse shkoj dhe them: "U inatosa, paragjykova..." dhe ati shpirtëror më lexon uratën e faljes. Por edhe mëkatet e vogla kanë rëndesën e tyre. Kur shkoja për tu rrëfyer tek at Tihoni, ai me thoshte: "Rerë, biri im, rërë". Mëkatet e vogla mblidhen dhe bëjnë një pirg rëre që është më i rëndë sesa njeë gur i madh.

Një njeri ka bërë një mëkat të madh, e mendon vazhdimisht, pendohet dhe përulet. Ti ke shumë mëkate të vogla, por në qoftë se shqyrton rrethanat në të cilat ti u rrite dhe kushtet në të cilat u rrit tjetri, do ta shikosh se je më e keqe se ai.

Përpiqu të jesh konkret në rrëfimin tënd. Nuk është mjaft të thuash "kam zili, inatosem etj." por duhet të tregosh rastet konkrete që të ndihmohesh. Kur bëhet fjalë për djallëzinë që është diçka e rëndë, duhet të thuhet si u mendua dhe si u veprua, pënrdryshe tall Krishtin. Në qoftë se njeriu nuk i rrëfen të vërtetën atit shpirtëror, nuk i zbulon gabimin e tij që të mund ta ndihmojë, pëson një dëm të madh. Në këtë rast ngjason me të sëmurin i cili pëson një dëm të madh nëse e fsheh dhimbjen e tij nga mjeku. Ndërsa kur e zbulon veten siç është, atëhere ati shpirtëror mund ta njohë më mirë dhe e ndihmon pozitivisht.

Pastaj kur një njeri plagos ose i bën padrejtësi një tjetri, në fillim duhet t'i kërkojë falje me përulësi, të pajtohet dhe pastaj të shkojë tek ati shpirtëror që të rrëfehet dhe të marrë faljen. Në këtë mënyrë vjen Hiri i Perëndisë. Në qoftë se i rrëfen atit shpirtëror gabimin e tij pa i kërkuar më parë falje njeriut që plagosi, shpirti i tij nuk mund të paqtohet, sepse nuk përulet. Bën përjashtim vetëm rasti kur njeriu të cilit i bëri keq ka vdekur ose nuk mund ta gjejë sepse ndryshoi banesë dhe nuk e ka adresën e tij për t'i kërkuar falje qoftë edhe me shkrim. Atëherë Perëndia e fal duke parë se ai e ka vullnetin për të kërkuar falje.

Jerond, çfarë ndodh kur ne kërkojmë falje dhe personi tjetër nuk na fal?

Atëhere le të lutemi që Perëndia t'i zbusë zemrën. Por ka edhe deisa raste kur Perëndia nuk ndihmon që zemra e tij të zbutet, sepse mund të biem në të njëjtin gabim..

Jerond, kur një person bën një gabim, a egziston mundësia që të mos mund të rrëfehet menjëherë? Përse duhet ta lerë pa rrëfyer?

Sa më tepër që mban një gjë të prishur, aq më shumë ajo pëson kalbje. Përse duhet të lerë të kalojnë dy tri muaj dhe pastaj të shkojë për tu rrëfyer tek ati shpirtëror? Duhet të shkojë sa më shpejt që të jetë e mundur. Në qoftë se ka një plagë, mos vallë duhet të presë dy muaj që të shkojë ta mjekojë? Nuk duhet të mendojë as që ati shpirtëror të ketë shumë kohë për ta dëgjuar. Le të thotë gabimin dhe pastaj le të bisedojë në një moment tjetër kur ati shpirtëror të ketë kohë.

Nuk nevojitet shumë kohë për të dhënë një pamje të vetes time. Njeriu mund ta shprehë me dy fjalë këtë gjendje, atëhere kur ndërgjegjja e tij punon në mënyrë të saktë. Por kur ka pështjellim përbrenda tij, mund të thotë shumë gjëra dhe të mos shprehë pamjen e vetevetes.

Shoh shumë njerëz që shkruajnë njëzet-tridhjet faqe, mbushin fletore të tëra për të bërë referenca dhe disa faqe nga ana e kundërt e shkrimit. Të gjitha çka shkruajnë, mund t'i përmbledhin në një faqe.